Å·±¦ÓéÀÖ

“Bij de Zon, Maan en Sterren en de Gouden Appels van het Westen!”
― Hope Mirrlees, Lud-in-the-Mist

“De reis van de zon en de maan is voorspelbaar, maar het jouwe is uw ultieme art.”
― Suzy Kassem, Rise Up and Salute the Sun: The Writings of Suzy Kassem

“We strolled to the end of the platform. We came to a man with a signal lamp and I saw that as he passed us he looked at a conductor standing on another platform and made a drinking movement with his hand near his mouth. We stopped past the end of the roof and looked at the sun. "You see the sun, Koekebakker?" The sun was especially clear, right in front of us, close by, bigger and redder than I had ever seen it. It almost touched the rails, it didn't flash brightly on things anymore, there was a dull glow only on the frosted windowpanes of the train shed to the right of the track.
"You think I'm drunk?" I did indeed. "It doesn't matter, Koekebakker, when I'm sober I don't understand anything anyway."
"Do you understand what the sun wants from me? I have thirty-four setting suns leaning against the wall, one on top of the other, all facing the wall. But every evening it's there again."
"Unless it's cloudy," I said. But he wouldn't let himself be distracted.
"Koekebakker, you've always been my best friend. I've known you since--how long has it been?"
"Thirteen years. That's a long time. You know what you need to do? Do me a favor. You have a hatbox?"
I didn't say anything.
"Put it in a hatbox, Koekebakker. In a hatbox. I want to be left alone. Put it in a hatbox, a plain old hatbox. That's all it's worth."
Bavinck blubbered drunkard's tears. I looked around helplessly. A man in a uniform with a yellow stripe on his cap came up to us and spoke to me.
"I think it would be better, sir, if you took the gentleman home.”
― Nescio, Titaantjes

“toch ging haar gekartelde hart uit
naar zachte dingen
zoals wanneer de wind
de zon nakeek
die neersijpelde door de kieren van het bladerdak
en daarvan zuchtte.
Of wanneer een geluidloze zucht
aan vriendelijke verhaalrijke ogen ontsnapte
en dan een glimlach tatoeëerde
in haar tranen.”
― Anna Jae

“De zon was een matrode schijf met een vurige rand om de bovenronding tegen een egaalgrijze lucht. Op het water wat rode slierten zoals schilders dat soms doen om weerspiegeling weer te geven. Ervoor vlogen grote sterns vissend heen en weer. Van een meter of tien lieten ze zich vallen, boorden het water in dat opspatte alsof er een steen in werd gegooid. Even later kwamen ze weer boven water. Kierrr... kierrik!”
― Jan Wolkers, De Onverbiddelijke Tijd

“De eigenste trek tot het geheimzinnige en bovenaardsche openbaart zich bij Prutske in hare groote belangstelling voor alles wat er aan het uitspansel gebeurt en den onderkant van den hemel vormt, 's Avonds, voor aleer naar bed te gaan, vraagt Prutske dikwijls om nog eens de maan en de sterren te zien en hun goenavond te zeggen; bij dage volgt zij gaarne den drijf der wolken en over al de verschijnselen van het uitspansel vraagt zij uitleg en 't bedied. De zon en de maan beschouwt Prutske als bezielde en bevriende wezens, die met ons in nauwe betrekking staan; in de wolken ziet zij schepen, reuzen, kasteelen, monsters die boven onze hoofden heendrijven; doch telkens er in den vorm of kleur iets bijzonders te bemerken valt, roept zij er iemand bij en vraagt:

- Wat gebeurt er, of wat doen ze nu in den hemel?

Tegen avond, wanneer de westereinder gloeiend rood uitslaat en de laatste zonnestralen als vimmen van een waaier hoog opgespreid staan, wanneer de wolken gelijk goudklompen aan den hemel gestapeld liggen, is 't Sinterklaas die zijnen oven stookt om koeken te bakken. Wanneer de wind het zwerk heeft schoongeveegd en de wolken gelijk vlokkig schuim opgerafeld en in vegen uiteengebezemd ronddrijven, dan zijn de engelen in den hemel aan de wasch en doen ze de zeeploog in 't ronde schuimen. Ander keeren is 't de groote schoonmaak, hebben de Heiligen deuren en vensters opengezet om den hemel eens terdege te verluchten.”
― Stijn Streuvels, Prutske