ŷ������

بسم حکیم
چند دقیقه ای نمیشه که کتابرو تموم کردم و با خودم گفتم بهتره تا مطالب در ذهنم منسجم اند نظرم رو در موردش بگم.
در مسیر کلی کتاب چند داستان که با هم مرتبط اند روایت میشه و به همین خاطر باید با حواس جمع مطالعه بشه چون کمی هم چاشنی رمز آلودی داره (جایگزین این کلمه به ذهنم نرسید) و ترجیح میدم بیشتر در مورد این کتاب با افرادی که خوندنش صحبت کنم تا نظرات اونها رو هم بفهمم.
داستان بسری به نام بوریا که به دنبال مرگ مادرش احساس میکنه گذشته ای از اون مخفی مونده و به دنبال افرادی میگرده تا راهنمایی اش کنند و افراد مطلع هم از طریق داستان و قصه اونرو در جریان قرار میدن.
به نظر من کتاب از قلم و تفکر بهره خوبی برده بود و از اون دسته کتابهایی بود که انسان رو به خوندن ترغیب می کرد خصوصا من قصه شاهدخت و شهسوار رو بیشتر بیگیر بودم.
و نشانه های خوبی که از افراد و اشیا به صورت تکرار در چند جای کتاب داده میشد, باعت به کار انداختن قوه تفکر میشد.
می بسندم که نظر مخالفم رو با بعضی از تفکرات نویسنده ابراز کنم.
و کلام بایانی با عباراتی از خود کتاب:
درد یعنی باور درد
خوشبختی؟ معنای خوشبختی را نمی دانم..اما هر وقت گریه ام می گیرد می فهمم که در این دنیا خوشبختی هم هست
از سباس نگو که نشانه جدایی است
مگر به جز قصه چیز دیگری هم در این دنیا هست؟ من قصه ام,تو قصه ای ..همه قصه ایم..