ŷ������

سومین رمان از لیست ده رمان ممنوعه که هر ایرانی باید بخواند.

رمان با یکی از تأثیرگذارترین صحنه هایی که تا حالا خوندم شروع می‌شه�� و صد صفحه اول ترکیبی مهوع و درخشانه از سکس و خشونت و سیاست که تا جایی که می دونم در ادبیات فارسی بی همتاست. جدای از مضامین بی پروا، نکتهٔ برجستهٔ کتاب نثرشه که خیلی جاها به شعر (مخصوصاً شعرهای خود براهنی، با تکرار واژه ها و به هم ریختن ترکیب عبارت ها به شکلی معنی‌دا�� و...) نزدیک میشه.

بعد از اون صد صفحه، داستان از اون فضا دور میشه و افت می کنه. مخصوصاً وقتی که به زندگی ایاز، عشقش به کیمیا و جستجوش با برادرهاش به دنبال برادر گمشده‌شو�� صمد [بهرنگی] و ماجرای ترور محمود می‌پرداز��. هر چند باز بخش های درخشان زیاد داره، اما کلیت داستان از اون فضای صد صفحه اول دور میشه. البته باز در پایان تا حدی به اون فضای شروع داستان بر می گرده.



دو نکته:
(view spoiler)[
یکی، بلاتکلیف بودن داستانه، و منظورم جریان سیال ذهن بودن نیست. داستان سردرگمه و به نظر می رسه نویسنده همون موقع تصمیم گرفته چه اتفاقی بیفته. بداهه نوشتن البته یه سبک نوشتن داستانه، اما فکر کنم باید بعد از تموم شدن دست‌نوی�� اول با بازنویسی ردّ این بداهه نویسی ها رو روتوش کرد و اثر رو یکدست کرد. کاری که این رمان بهش نیاز داشت.

دوم هم، که شاید به مورد اول ربط داشته باشه، بلاتکلیف بودن ایاز در جبهه گیری هاش. از طرفی ایاز عاشق و شیفتهٔ محموده، و از طرفی نویسنده می خواد علیه محمود حرف بزنه و چون روایت داستان از زبان ایاز نقل می شه چاره ای نداره جز این که این حرف ها رو توی دهن ایاز بذاره، این باعث میشه لحن داستان مدام تغییر کنه و ایاز گاهی به نفع محمود و گاهی علیه محمود حرف بزنه. هر چند بعضی جاها این خوب دراومده، و نویسنده این دوگانگی رو به صورت دو لایه از ذهن ایاز جلوه داده: در لایهٔ رویی ایاز اصرار داره که عاشق محموده و گذشتهٔ خودش رو فراموش کرده، اما در لایهٔ عمیق تر از محمود بیزاره و هویت و گذشته ش رو به یاد داره. اگه این تمهید همه جا پیاده می شد، بی نظیر بود. با یک راوی غیرقابل اعتماد مواجه بودیم که به رغم اصرارش بر عشق به محمود، از لا به لای کلماتش آثار نفرت به محمود بیرون می زد. اما مشکل اینه که نویسنده فقط چند جا این تمهید رو چیده. این هم از مواردیه که باید توی بازنویسی یکدست می شد، که نشده. (hide spoiler)]