ŷ������

گاه آدم، خود آدم عشق است. بودنش عشق است. رفتن و نگاه کردنش عشق است. دست و قلبش عشق است. در تو عشق می‌جوش�� بی آنکه ردش را بشناسی. بی آنکه بدانی از کجا در تو پیدا شده، روییده. شاید نخواهی هم، شاید هم بخواهی و ندانی. نتوانی که بدانی. عشق، گاهی همان یاد کمرنگ سلوچ است و دست های به گل آلوده تو که داری دیوار را سفید میکنی.عشق، خود مرگان است!
گاه عشق گم است؛ اما هست، هست، چون نیست.عشق مگر چیست؟ آنچه که پیداست؟