ŷ������

“Mam cię, nihilisto! Siedzenie jest właśnie grzechem przeciw duchowi świętemu. Jeno wychodzone myśli są coś warte.”
― Friedrich Nietzsche, Twilight of the Idols

“č���DZ���� si musí teda sám pre seba určiť, ktoré najvyššie dobro je jeho šťastím. musí si zvoliť svoje šť�����پ���, alebo teda najvyššie dobro, a osud jeho mravného ž�����dz�a závisí na tom, či jeho voľba je alebo nie je v zhode s tým, čo v takom prípade požaduje pravda”
― Jacques Maritain, The Responsibility of the Artist

“ja" sa prejavuje a zároveň obetuje, pretože je dávané, tiahnuté mimo seba v onej extáze, ktorou je tvorba, zomiera samé sebe, aby žilo v diele, vo veľkej pokore, vydáva sa bez obrany!”
― Jacques Maritain, The Responsibility of the Artist

“viem tiež, že stavitelia katedrál nemali na mysli žiadnu tézu, a že nezamýšľali podnecovať kresťanské cítenie. ale mali vieru, a to stačilo.”
― Jacques Maritain, The Responsibility of the Artist

“Platón tvrdil, že filozof musí filozofovať celou svojou dušou (aj keď vlastným �ǰ���á��om filozofie je iba rozum). to isté môžeme povedať o umelcovi.”
― Jacques Maritain, The Responsibility of the Artist

“Boh sa svojím Slovom a svojím umením dotýka všetkého, čo koná, svojím umením všetko riadi a uvádza do bytia. rovnako tak sa má aj umelec svojím umením dotýkať celého svojho diela, svojím umením ho riadiť a uvádzať do bytia... teológovia nám hovoria, že všetko bolo stvorené PER VERBUM, skrze Božské Slovo, ale aj napriek tomu je pravda, že všetko bolo stvorené celou nerozdeliteľnou Trojicou: spôsobom úplne zbaveným sebanajmenšieho zainteresovaného záujmu, ničmenej pre určitý ������ľ, pre ������ľ, ktorým nebola jednoducho ��ǰ�DzԲ����Dz�ť diela, ktoré malo byť dosiahnuté, ale pre ������ľ vyššieho rádu než je umenie - pre zdelenie Božej dobroty.”
― Jacques Maritain, The Responsibility of the Artist

“každé umelecké dielo zasahuje č���DZ����a v jeho vnútre. zasahuje ho hlbšie a záludnejšie než každá rozumová propozícia, nech už ide o presvedčujúci dôkaz alebo o sofizmus. zasahuje totiž č���DZ����a dvomi strašlivými zbraňami, intuíciou a krásou - a to v jedinom koreni všetkých jeho energií, rozumu a vôle, predstavivosti, emócií, vášne, inštinktov a temných tendencií. ide o to, ako tvrdil Léon Bloy, netĺcť tichšie než srdce. umenie a ���é������ prebúdzajú sny č���DZ����a a jeho nostalgie, odhaľujú mu niektoré z priepastí, ktoré si v sebe nesie. umelec o tom vie. ako sa k tomu postaví?”
― Jacques Maritain, The Responsibility of the Artist

“podobne ako umelec miluje pravdu a svojich ľudských druhov, potom nič z toho, čo by v diele mohlo pravdu znetvoriť alebo poškodiť ľudskú dušu, sa mu nebude páčiť a stratí pre neho ��dzٱ�š��Ծ���, ktoré prináša ���á����. úcta k pravde a k ľudskej duši sa stane objektívnou podmienkou či požiadavkom.. takéto ������áž���, ak sú to ������áž���, nikdy nenútili umelca, aby ohýbal alebo krivil svoje umenie. zaväzujú ho, aby učinil svoje umenie správnejšie a mocnejšie.”
― Jacques Maritain, The Responsibility of the Artist

“dôležitejší je fakt, že keď sa ��á���첹 zmocní č���DZ����a - nechcem povedať hocijaká ��á���첹, hovorím o láske k Bohu a k blížnemu, - celú subjektivitu očisťuje, a tým očisťuje aj ���������ň tvorby.”
― Jacques Maritain, The Responsibility of the Artist

“očistený ���������ň pramení z hlbín ľudskej substancie.. nie je však plný kalu. je to dielo.. predovšetkým pretrvávajúcej lásky.. a umenie očistenej duše si používa všetko, aj blato, na slávu diela, čistými rukami a bez zaľúbenia v kale.”
― Jacques Maritain, The Responsibility of the Artist

“tu zostáva pre umelca jediným problémom nebyť slabý v úlohe prijatej od Boha, ktorá je jeho úlohou: mať umenie dosť silné a dosť správne, a tak byť vždy pánom všetkého, s čím pracuje, a nestrácať nič z čistoty tvorby: a vo svojej činnosti horieť iba pre dobro diela, nedopustiť, aby tiaha ľudského alebo Božského bohatstva, ktorá naplňuje jeho srdce, poklesla alebo sa odchýlila.”
― Jacques Maritain, The Responsibility of the Artist

“čo sa potom stane, ak na druhej strane - a teraz z hľadiska ľudského dobra - mravné svedomie umelca za predpokladu, že ho má, prehlási, že niečo v diele, čo je umelecky dobré a nutné, pokým môže súdiť, je mravne zlé a musí sa teda zmeniť? ..potom sa umelec musí snažiť, aby očistil svoj ���������ň. nie je to pohodlné a je na to treba veľkú �ٰ������������Dz�ť. iné reálne ������š��Ծ��� neexistuje.”
― Jacques Maritain

“v tomto zmysle práve tak ako "umenie pre umenie" neuznáva prosto a jednoducho svet mravnosti a hodnoty ľudského ž�����dz�a a to, že umelec je ČLOVEK, tak ani heslo "umenie pre ľudí" neuznáva prosto a jednoducho svet umenia samotného a hodnoty tvorivého intelektu a to, že umelec je UMELCOM.”
― Jacques Maritain, The Responsibility of the Artist

“���é������ je nutná práve do tej miery, nakoľko je neužitočná a slobodná, pretože ľuďom prináša zjavenie skutočnosti mimo ����ܳٴ�č�ԴDz�ť, skúsenosť skrytých ��ý���Բ���ov vecí, tajomné spoločenstvo so svetom krásy, bez ktorého ľudia nemôžu ani žiť, ani viesť mravný ž�����dz�.”
― Jacques Maritain, The Responsibility of the Artist

“Klęska hamuje w nas możność wyładowania się w czynie, skierowuje życie na tory czystego, że tak powiem "psychizmu". Niebezpieczeństwo: kto się zanadto "psychizmem" swym rozkoszuje, ten w końcu zakocha się w klęsce jako dawczyni rozkoszy.”
― Henryk Elzenberg, Kłopot z Istnieniem. Aforyzmy w Porządku Czasu

“Nie możemy z naszego życia wyrwać ani jednej stronnicy, ale książkę wrzucić w ogień możemy" (George Sand)
Samobójstwo jest tą rezerwą, tą ostatnią linią obronną, stanowiącą dla nas rękojmię, że poniżej pewnego punktu poniżenia, upokorzenia, rozbicia wewnętrznego itp. nikt i nic nas zepchnąć nie może. Świadomość, że zawsze można popełnić samobójstwo, to nasze kryte tyły w walce życiowej. Zupełnie inaczej można się wtedy ustosunkować do każdej sprawy; życie nie tylko jest spokojniejsze, ale i o wiele piękniejsze.”
― Henryk Elzenberg, Kłopot z Istnieniem. Aforyzmy w Porządku Czasu

“Sedím nad Pascalovými myšlienkami a mučím sa nad tým, že každé priblíženie k žene sa meria hlavne priblížením v priestore a nie v myšlienkach.”
― Anton Hykisch, ����ď��

“Bo obawiać się śmierci, obywatele, to nic innego nie jest, jak tylko mieć się za mądrego, choć się nim nie jest. Bo to znaczy myśleć, że się wie to, czego człowiek nie wie. Bo przecież o śmierci żaden człowiek nie wie, czy czasem nie jest dla nas największym ze wszystkich dobrem, a tak się jej ludzie boją, jakby dobrze wiedzieli, że jest największym złem. A czyż to nie jest głupota, i to ta najpaskudniejsza myśleć, że się wie to, czego człowiek nie wie?

~ Platon, Obrona Sokratesa (w przekładzie Władysława Witwickiego)”
― Platon, Obrona Sokratesa

“W piątym wieku większym powodzeniem cieszyć się musiąła filozofia inna, przywieziona też z wybrzeży jońskich, ale rozwinięta i ugruntowana na ziemi ateńskiej. Poczęła się w głowie zaciętego arystokraty, który na tłum ciemny i demokratyczny patrzał z góry i ze wstrętem, a jednak myśli jego rozwinięte przez innych miały być dla niejednego członka demokracji ateńskiej drabiną w karierze i osią poglądu na świat. Oto w gorących czasach powstania Jończyków i Maratonu pisał Heraklit z Efezu w Azji Mniejszej dzieła niełatwe do czytania, bo nie pisał dla wszystkich, ale dla siebie i dla kilku. Nie odpowiadał mu eleacki byt niezmienny, stały, wiecznie jeden i ten sam. Świat pełen ciągłych, tysiącznych, prawidłowych zmian przedstawiał mu się jak falująca powierzchnia morza, coraz to inna, a prawidłowa i pozornie wciąż ta sama; niby płomień migotliwy, który ani chwili nie trwa w jednakiej formie, tak jak trwa bryła lodu; uważał, że świat to ciągła odmiana, ciągłe rozdwojenie i walka sprzecznych pierwiastków. Jednakże nie chaos, bo w walce tej jest pewien sens; szereg pędzących zmian jest rozumny; jest w tym wszystkim pewna myśl, pewien mus, konieczność; wszechświat jako całość jest niby akord harmonijny, mimo cale zróżnicowanie elementów składowych, jest niby melodia coraz to inna, a jednak określona i prawidłowa. Spoczynku, trwania, martwoty w świecie nie masz. Jak przydrożne topole mijają człowieka pędzącego na wozie i są coraz to inne, mimo że jedna przypomina drugą, tak mijają nas, pędzących ku mecie śmierci, chwile i rzeczy pozornie tylko te same, a naprawdę wciąż o jedną chwilę starsze, wciąż o jakąś choćby odrobinę inne. Nic nie jest ani przez chwilę jednym i tym samym; dwa razy do „tej samej�� rzeki nie wstąpisz. Świat jest jak rzeka albo jak płomień.”
― Władysław Witwicki, Obrona Sokratesa. Kriton. Uczta

“Dziesięć lat to dużo i zarazem nic, dużo w życiu jednostki i nic w kontekście znanych i nieznanych nam czasów. Nie jesteśmy jednak w stanie kierować się tymi drugimi, nie umiemy spojrzeć na siebie jak na drobną cząsteczkę wszystkiego, co mieści się w świecie; gdybyśmy to potrafili, nikt nigdy nie wstawałby z łóżka ani nie podejmował żadnej czynności, w takim kontekście wszystko staje się błahe, głupie i przelotne, a wszelkie starania jawią się jako próżne, nawet te, co z perspektywy naszej nieistotnej codzienności wydają się kluczowe: uratowanie czyjegoś życia, zapobieganie nieszczęściom, powstrzymanie rzezi, ostatecznie wszystko okazuje się nieważne w tym ciągłym marszu wszechświata, który miażdży, zgniata i wyrównuje wszystko.”
― Javier Marías, Tomás Nevinson

“Istnieje gdzieś tam Prawda, a my przez całe życie do niej docieramy, w końcu brakuje nam czasu na zbliżenie się do niej i musimy umierać.”
― Mieczysław Kupisz, Bez Przerwy Wypełniać Tę Ciszę

“Prawda jawiła mi się w zupełnie innej formie niż w tej, w której istniała w rzeczywistości. Czy nie lepiej byłoby zaniechać dalszych badań? (...)
- Bo widzi pan - kontynuowałem - nie wszyscy pragną Prawdy. Okazuje się, że można żyć prawdami fikcyjnymi.”
― Mieczysław Kupisz, Bez Przerwy Wypełniać Tę Ciszę

“Ludzie uważają za nowoczesne to wszystko, co ich otacza. Przeszłości boją się. Boją się, że może się pewnego dnia powtórzyć, dlatego uciekają w przyszłość, w iluzje, w to, czego sami jeszcze nie rozumieją.”
― Mieczysław Kupisz, Bez Przerwy Wypełniać Tę Ciszę

“Myśl to wydzielina mózgu.”
― Mieczysław Kupisz, Bez Przerwy Wypełniać Tę Ciszę

“Jedyną prawdą w kosmosie jest ����ł��ść.”
― Abhijit Naskar, Amor Apocalypse: Canım Sana İhtiyacım

“Aby zobaczyć ����ł��ść, musimy być miłością.”
― Abhijit Naskar, Amor Apocalypse: Canım Sana İhtiyacım

“Prawda nie potrzebuje rozgłosu, kłamstwa tak.”
― Abhijit Naskar, Human Making is Our Mission: A Treatise on Parenting

“Spryt nie zbawi tego świata, �������ł�� i ��ą�����ść tak.”
― Abhijit Naskar

“Chociaż bowiem nie lękam się śmierci, to jednak jej nie szukam, zanim sama nie nadejdzie, ponieważ człowiek żyje po to, aby zdobywać wiedzę i wznosić się na najwyższy poziom, by kroczyć drogami wskazanymi przez filozofię.”
― Marian Ed. Aristotle. Plezia, Aristotelis Qui Ferebatur Liber De Pomo Versio Latina Manfredi. Recensuit et Illustravit Marianus Plezia

“Czasoprzestrzeń jest rozbłyskiem absolutnej świadomości, przejawiającej się w „kosmogonicznej erupcji" poprzez drgania energii, w „śiwaizmie kaszmirskim�� zwane spanda. Energia ta występuje w postaci fal o różnej częstotliwości, tworząc trzy guny, na bazie których powstaje wielość skupień atomowych. Dochodzi w ten sposób do ewolucyjnej (parinama) przemiany absolutnej świadomości, podczas której pierwotna zasada staje się myślami i uczuciami, staje się atomami oraz oddziaływaniem występującym między elementami materii, nie tracąc własnej jedności �� będąc immanentną pozostaje transcendentna. W człowieku, co jest elementem tego procesu ewolucji, ś�ɾ�����dz���ść absolutna zawęża się do świadomości jednostkowej, do myślenia empirycznego i odczuwania. Zjawisko to można porównać do skraplania się pary wodnej, przy czym podgrzewana woda to ś�ɾ�����dz���ść absolutna, para wodna to pramateria, prakriti, a krople wody, będące wynikiem jej ochładzania, to poszczególne świadomości indywidualne. Każda ze świadomości indywidualnych, tak jak krople wody w procesie wrzenia, parowania i skraplania, oddaliła się od swego źródła. Każda przez obecność tamasu, radżasu i sattwy zmieniła swą wyjściową strukturę, „straciła�� transcendencję, co spowodowało jej brak wglądu w monistyczną istotę rzeczywistości.”
― Tymoteusz Onyszkiewicz, Odchodząc od złudzenia