ŷ������

“در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم
اصلا به تو افتاد مسیرم که بمیرم

یک قطره آبم که در اندیشه دریا
افتادم و باید بپذیرم که بمیرم

یا چشم بپوش از من و از خویش برانم
یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم

این کوزه ترک خورد! چه جای نگرانی‌س��
من ساخته از خاک کویرم که بمیرم

خاموش مکن آتش افروخته‌ا�� را
بگذار بمیرم که بمیرم که بمیرم”
― فاضل نظری, گریه‌ها�� امپراتور

“می گویند
از طلوعِ روشنِ فردا بگو
از ترانه ی نور بر زمین
از طعمِ سیبی درآغوشِ ابرها
از رنگین صدایی خفته در دریاها

نمی دانند اما
غروبی سرخ،
به غارت برده است
آسمانم را

نمی دانند اما
سکوتی سیاه،
در آغوش گرفته است
زمینِ سردم را

نمی دانند اما
سیبِ بهشتم
گم گشته است
در انبوهِ پرآشوبِ گندم ها

نمی دانند اما
ارمغانِ تو برایم
از سرزمین رنگ ها
سپید بوده و بس

بی��ا
تا بدانند
این مردمی که
...مرا دیوانه پنداشته اند”
― عدنان کامرانی

“دو قدم مانده که پاییز به یغما برود
این همه رنگ ِ قشنگ از کف ِ دنیا برود
هرکه معشوقه برانگیخت گوارایش باد
...دل ِ تنها به چه شوقی پی ِ یلدا برود؟
!گله ها را بگذار
..!ناله ها را بس کن
فرصتی نیست که صرف گله و ناله شود
!تا بجنبیم تمام است تمام
مهر دیدی که به برهم زدن چشم گذشت
یا همین سال جدید
...باز کم مانده به عید”
― یغما گلرویی

“عشق تو به باد می ماند
وقتی که بخواهم شعله بکشم
می آید و خاموشم میکند.
عشق تو به باد می ماند
همین که شعله کشیدم
می آید و شعله ور ترم می کند.”
― شیرکو بیکس