Å·±¦ÓéÀÖ

“We hebben dit niet kunnen oefenen, dit samen wachten op de dood. Jammer, want ik heb zelden zo veel verenigde onbeholpenheid gezien, zo veel opgetelde soorten van onvermogen, zo veel mensen die bij mekaar niet gewoon zichzelf kunnen zijn, zelfs niet op dit soort uren van de waarheid.”
― Griet Op de Beeck, Kom hier dat ik u kus

“'Ziezo', zei Benjamin. 'Nu ben ik dood. Mijn hart staat stil.'
Hij ging rechtop zitten in het hoge ziekenhuisbed, keek even naar de aan'en uitflitsende rode lampjes en glimlachte. Het alarm gilde en hij hoorde stappen op de gang. Benjamin liet zich van zijn bed glijden, wierp een vlugge blik op zijn dode lichaam en ging toen bij het raam staan.”
― Willy Schuyesmans, Stilstaan

“We moeten afscheid nemen zoveel mogelijk beperken in ons leven. Anders neem je het leven en het toeval niet serieus.”
― Thomas Verbogt, Als de winter voorbij is

“En steeds was het zo, dat liefde haar eigen diepte niet kent tot het uur der scheiding.
(Profeet)”
― Kahlil Gibran, Woorden als het morgenrood

“De kist stond op het dressoir op een wit gehaakt kleedje waar met verjaardagen kaasstengels op stonden, nootjes, glaasjes met bowl, en net als bij feestjes stonden daar nu ook steeds mensen in een kringetje omheen, met hun neuzen in zakdoeken geduwd of in andermans nek. Ze zeiden mooie dingen over mijn broer, terwijl de dood lelijk was en zo taai als een verloren tijgernootje dat we dagen na een verjaardag ergens achter een stoel vonden, of onder de televisiekast.”
― Marieke Lucas Rijneveld, The Discomfort of Evening