欧宝娱乐

“Het is zo moeilijk om de doden te doden. Hoe vaak heb ik het al niet geprobeerd? Alles zou zoveel eenvoudiger zijn als het anders was.”
― Philippe Claudel, Grey Souls

“De kist stond op het dressoir op een wit gehaakt kleedje waar met verjaardagen kaasstengels op stonden, nootjes, glaasjes met bowl, en net als bij feestjes stonden daar nu ook steeds mensen in een kringetje omheen, met hun neuzen in zakdoeken geduwd of in andermans nek. Ze zeiden mooie dingen over mijn broer, terwijl de dood lelijk was en zo taai als een verloren tijgernootje dat we dagen na een verjaardag ergens achter een stoel vonden, of onder de televisiekast.”
― Marieke Lucas Rijneveld, The Discomfort of Evening

“Ik denk nu, terugblikkend, dat men elkaar in klotesituaties sterk wil zien. Niets is pijnlijker en niets maakt machtelozer dan andermans pijn. Misschien was dat ook de reden dat ik mijn tranen alleen durfde te beschrijven aan mijn vrienden via het veilige, afstandelijke WhatsApp. Rouwen anno 2019: typen dat je je ellendig voelt in plaats van het laten zien. Hartjes terugkrijgen in plaats van een echte arm om je schouder. Afstandelijk, en juist daarom vond ik het heerlijk. Ik kon mijn vriendinnen vertellen dat het niet goed ging, ik kon steun krijgen, maar ik hoefde ze niet in de ogen te kijken. Ik hoefde me niet kwetsbaar op te stellen en zij hoefden niet naar een houding te zoeken.”
― Lisanne van Sadelhoff, Je bent jong en je rouwt wat

“Soms hebben we andermans pijn nodig om die van onszelf te relativeren. Om ons eigen verdriet genadeloos te downgraden, om onze rotzooi draaglijk te maken. Om te beseffen wat we wel hebben. Andermans ellende maakt ons mild en egocentrisch tegelijk.”
― Lisanne van Sadelhoff, Je bent jong en je rouwt wat

“Door de pijnlijke wending die mijn leven onverwachts had genomen, de afgelopen jaren, wist ik 茅茅n ding: ik wilde leven. Ik wilde blijven leven, en liefhebben, met mijn armen open zoals mijn moeder altijd door het leven was gegaan. En gezond blijven en genieten van dat leven en die gezondheid, samen met al die lieve mensen om me heen en samen met het verdriet. Verdriet gaat niet weg, maar het raakt op de achtergrond wanneer je hoofd en je hart nieuwe herinneringen en ervaringen krijgen. Het is echt zo: de scherpe randies gaan ervanaf. ledereen krijgt zijn portie, vroeg of laat. Het gaat er niet om wat er op je bordje komt, het gaat erom hoe je met dat volle bordje omgaat. Ik hoefde het verdriet om mijn moeder ook niet langer op te lossen, zoals ik liefdesverdriet altijd had willen oplossen, zoals ik mijn carri猫re altijd had willen regelen, zoals ik altijd mijn hele leven had willen regisseren. Ik neem mijn verdriet mee, onder mijn arm, welke vorm het ook in de toekomst zal aannemen.”
― Lisanne van Sadelhoff, Je bent jong en je rouwt wat

“Ik zal altijd om mijn moeder blijven rouwen.
Zolang ik rouw, heb ik lief.”
― Lisanne van Sadelhoff, Je bent jong en je rouwt wat

“To grieve may be
the only way to learn and integrate something
when it is no longer there or even never was,
so it can eventually live inside of us and thus
become an aspect of who we are in the world.”
― Elke Loepthien-Gerwert

“Het beeld van haar wordt langzaam weer dat wat ik mij voorstel te hebben gehad van haar in mijn babytijd, een grote, blanke schaduw boven mij.”
― Annie Ernaux, A Woman's Story