Å·±¦ÓéÀÖ

“Een dode kan niet kapot zijn, een dode is dood, niet meer dan dat. Diegene die achterblijft is kapot. In wel duizend stukjes.”
― Marieke Lucas Rijneveld, Mijn lieve gunsteling

“We hebben dit niet kunnen oefenen, dit samen wachten op de dood. Jammer, want ik heb zelden zo veel verenigde onbeholpenheid gezien, zo veel opgetelde soorten van onvermogen, zo veel mensen die bij mekaar niet gewoon zichzelf kunnen zijn, zelfs niet op dit soort uren van de waarheid.”
― Griet Op de Beeck, Kom hier dat ik u kus

“Er is iets wreeds aan een leven dat te lang duurt, misschien nog meer dan aan een leven dat te vroeg eindigt.”
― Aya Sabi, Half leven

“Als je leven zó ondraaglijk is, als de pijn in je lichaam of in je geest onhoudbaar is, als je oprecht niet meer weet hoe je de dag door moet komen en als de dood een verlossing is, dan moet je daarvoor kunnen kiezen. En dan moet je daarbij geholpen worden. Want mensen die dood willen, gaan uiteindelijk dood. Of we ze nu helpen of niet. Het rekken van andermans leven omdat jij zijn of haar dood niet kunt accepteren vanwege je ideologie of wat dan ook; dat is egoïstisch. Dat is arrogant. Mensen mogen zelf bepalen of ze een kind maken, ze mogen ook zelf bepalen of ze dood willen. Het leven is geen verplichting.”
― Marcel Langedijk, Gelukkig hebben we de foto's nog

“Een slordig man die spoedig sterven zal maar daar geen vermoeden van heeft, begint plotseling orde op zaken te stellen. Zijn leven verandert. Hij rangschikt zijn papieren. Hij staat vroeg op, hij gaat tijdig naar bed. Met zijn zondig leven is het afgelopen. Zijn omgeving is er gelukkig om. En zo schijnt zijn wrede dood des te onrechtvaardiger.”
― Raymond Radiguet, The Devil in the Flesh

“Ik keer me naar de kist. De kist met mijn dood, niet mijn leven. Want mijn leven, dat ben ik, en ik ben eeuwig.
Toch kent niemand de waarheid: dat ik voor hen sta als een actrice die na haar laatste applaus het toneel verlaat.
Mijn kostuum en mijn masker liggen in de kist, en iedereen denkt dat ik het ben.”
― Santa Montefiore, Secrets of the Lighthouse

“De begindatum en de einddatum zijn altijd het belangrijkste op de grafstenen, met grote letters geschreven. Het streepje ertussen is altijd zo klein dat je het bijna niet ziet. Terwijl het toch zeker groot en stralend en prachtig zou moeten zijn, of niet, afhankelijk van hoe je had geleefd.”
― Brooke Davis, Lost & Found

“de trechter van het naderend einde is een uitkomst: moe, bekaf word je van al dat kunnen kiezen”
― Anton Korteweg, Al fluitend

“Liefde of geen liefde, bloed van mijn bloed of niet - altijd is de ander van meet af aan dood, terwijl 'ik' de vloek van het leven draag. (...) Het menselijk bedrijf is één grote onderwereld, waarvan de bewoners jou, het enige ikwezen, in hun dode armen proberen te sluiten. Ze bewegen, maar als schimmen. (...) Wie de liefde zoekt, zoekt op voorhand Euridyce.”
― A.F.Th. van der Heijden, Asbestemming

“Tijd heeft geen betekenis op een schilderij. Als het goed is tenminste.â€�
‘En op foto’s?� vroeg Vogels.
‘De meeste foto’s hebben een rouwrand. Heden overleed. Een goed schilderij is net als een stem op een band. Altijd nu, in het heden. Maar wat lul ik, ik fotografeer nauwelijks nog.”
― J. Bernlef, Op slot

“Verscheidene uren nadat hij de diagnose blaaskanker had moeten incasseren begreep Bepy dat er geen uitweg meer was, toen hij uit de eindeloze reeks gruwelijke vragen die bij hem opkwamen als belangrijkste selecteerde: Zal ik nog een vrouw kunnen neuken of is dit het einde van alles?”
― Alessandro Piperno

“We dragen allemaal al onze leeftijden met ons mee, van bij het begin. Ze slapen in ons binnenste en of ze zich ooit zullen ontpoppen of gedoemd blijken als ongeboren kinderen met ons weefsel te vergaan, weet niemand.”
― Erwin Mortier, Godenslaap

“Niemand kan van nature
in lijve de dood verduren”
― Martinus Nijhoff

“Het was niet zozeer de dood die ze vreesde, maar het doodgaan. Dit, deze machteloosheid in het zicht van haar sterfelijkheid, schroefde al haar moed los van de plek waar die thuishoorde.”
― Tahereh Mafi, Whichwood

“Zul je goed zorgen voor de broertjes die we waren, dan zorg ik voor de broertjes die we zijn”
― Ted van Lieshout, Brothers

“Geloof, hoop en liefde zijn, als je er goed over nadenkt, nagenoeg identiek. Je kunt een almachtige god scheppen naar je beeld en hem in alle onfeilbare goedertierenheid die je hem toebedenkt voor eeuwig in de hemel zetten, zodat je je onvoorwaardelijke liefde op hem kunt projecteren in de verwachting dat dat je leven verrijkt, of je kunt met diezelfde verwachting besluiten om je verlangens weerspiegeld te zien in een ander persoon wie je alle eigenschappen toedicht die je dierbaar zijn. In feite komt dat op hetzelfde neer. Blind vertrouwen in een groot verwonnen verhaal dat de futiliteit van onze sterfelijkheid overstijgt, is evenzeer als de overtuiging dat tegenslag noodzakelijkerwijs een prelude moet zijn op voorspoed en evenzeer als de aangeprate illusie dat de ander ons onvolmaakte bestaan als een perfecte wederhelft vermag te completeren, een in fictie gewortelde poging om in hemelsnaam iets te verzinnen waardoor het allemaal nog enige zin heeft. Geloof, hoop en liefde zijn drie min of meer inwisselbare manieren om de reeks willekeurige voorvallen die ons leven vormen te herschrijven en om er een verhaal van te maken dat ergens over gaat. Zo zijn wij mensen gemaakt van woorden.

Maar hoewel het allemaal fictie is en hoewel het belangrijk is om dat te beseffen, geloof ik in die verhalen. Zij zijn de kern van wat ons mensen maakt. Zonder onze seksuele mythen, dagdromen en gedichten over de dood zouden we als angstige dieren staren in de felle koplampen van de oogverblindende zinloosheid die ons, zoals wij terdege beseffen, binnen luttlele momenten verplettert.”
― Ilja Leonard Pfeijffer, Brieven uit Genua

“Als kind rouwde ik al. Dat mijn ouders dood moesten, vond ik onverdraaglijk. Ik maakte mezelf verdrietig met fantasieën daarover. Maar deze gefantaseerde afwezigheid van de meest geliefde mensen had altijd de bedoeling het leven te bejagen: dat het vergankelijk is maakt het wonder van het leven des te groter.”
― Connie Palmen

“Ik rook veel, ja. De spreekwoordelijke Turk kan er nog een punt aan zuigen. Et alors? Ik ben niet bang om dood te gaan. Als het moet, moet het maar.”
― Jean Pierre Van Rossem

“Ik heb geen schrik meer van de dood. Er ontstaat zelfs een verlangen naar de dood. Ik zou toch graag voor het einde van het jaar kunnen zeggen: het is genoeg.”
― Jean Pierre Van Rossem

“Karel is gestorven. Opeens. Ik wist nog maar twee maanden en een half dat hij ziek was, en nu lag hij al ergens in een vrieskist.
(...)
'Nog een geluk, op een manier, dat hij nu niet heeft moeten afzien. Aftakelen, wie wil dat meemaken.' Ik hoor het mezelf door de telefoon tegen Mieke zeggen. Zij zwijgt. Zij heeft gelijk. Zwijgen is de beste reactie op domme uitspraken.”
― Griet Op de Beeck, Vele hemels boven de zevende

“En wat me zo trof, en zowel schrik als troost met zich meebracht, was het besef dat de God die ik aanbid exact weet wat het is om te sterven. Hij weet wat de dood betekent voor mensen. Het is een ervaring waarvoor God zich niet te goed achtte om die te delen met mijn vader en met ieder van ons. Ik heb geen idee hoe het zal zijn om te sterven- maar Jezus wel. Hij kent het gevoel van zuurstoftekort in zijn cellen, van hartstilstand en verstikking.
Er is geen duisternis waarin hij niet is afgedaald. Hij kent de structuur en de smaak van alles wat ik het meest vrees.”
― Tish Warren, Bidden in de nacht: Voor wie werken, waken en wenen

“Op mijn leeftijd ga je niet in één klap dood. Je bent als een huis waarvan de luiken worden gesloten, waar de meubels een voor een worden weggehaald, waar eerst het gas wordt afgesloten, dan het water, en ten slotte het licht, totdat de deur voor de laatste keer op slot wordt gedraaid en de sleutel wordt weggegooid. Een grappige gedachte. Niemand ziet het, maar ik glimlach.”
― Philippe Claudel, Een Duitse fantasie

“In een ziekenhuis woonde de dood en kwam je hem overal tegen, zelfs als je alleen maar tafeltjes schoonmaakte.”
― Janke Reitsma, Niets ontgaat ons

“De kist stond op het dressoir op een wit gehaakt kleedje waar met verjaardagen kaasstengels op stonden, nootjes, glaasjes met bowl, en net als bij feestjes stonden daar nu ook steeds mensen in een kringetje omheen, met hun neuzen in zakdoeken geduwd of in andermans nek. Ze zeiden mooie dingen over mijn broer, terwijl de dood lelijk was en zo taai als een verloren tijgernootje dat we dagen na een verjaardag ergens achter een stoel vonden, of onder de televisiekast.”
― Marieke Lucas Rijneveld, The Discomfort of Evening

“Het is eigenlijk allemaal vreemd aan onze welvaartsmaatschappij, waar het geloof in de onbevlekte gevangenis heeft plaatsgemaakt voor het geloof in smetteloos wit wasgoed bij zestig graden in voorwas en hoofdwas. De zweetdoek van Veronica schijnt nu ook al bij 30 graden blinkend wit te krijgen te zijn. Wie denkt nog aan de spons met edik bij een rijkelijk gefarceerde kalkoen. Toch is onze maatschappij de wreedste die er ooit geweest is. Honderdduizenden slachtoffers worden jaarlijks geofferd op de piramiden van onze snelwegen, zinloos en zonder ritueel. Geen priester snijdt met precisie met een mes van obsidiaan het hart uit de borstkas van de slachtoffers. Het hele menselijk leven wordt bij een geringe botsing al samengeperst tot een brok onbehouwen conserven.”
― Jan Wolkers, De Onverbiddelijke Tijd

“Waarschijnlijk omdat de dood de enige ziekte is waar we niet mee besmet hoeven te worden, waarvan we de bacil al vanaf de geboorte bij ons dragen.”
― Jan Wolkers, De Onverbiddelijke Tijd

“Het is een mooie kringloop, je moet er alleen niet een zin in willen ontdekken. Dat is misschien de enige les die er te leren valt. Gewoon als een blad naar de aarde kunnen tuimelen zonder dat je vindt dat je moet denken dat je vleugeltjes krijgt en weer omhoogvliegt het heelal in. De perzik van onsterfelijkheid is een aardig verzinsel, maar die vrucht heeft beslist geen pit. Het is maar een ezelsbruggetje naar de dood.”
― Jan Wolkers, De perzik van onsterfelijkheid

“Dat is het grootste van dieren, dat ze niet kunnen grienen. Als je huilt heb je een slecht geweten, dan ben je in gebreke gebleven. Een dier stelt nooit teleur. Een dier valt niks te verwijten. Je kan je alleen een klootzak voelen dat je zo'n sentimentele etter bent geweest.”
― Jan Wolkers, De perzik van onsterfelijkheid

“kitsch is een kamerscherm om de dood aan het oog te onttrekken.”
― Milan Kundera, The Unbearable Lightness of Being

“Het beeld van haar wordt langzaam weer dat wat ik mij voorstel te hebben gehad van haar in mijn babytijd, een grote, blanke schaduw boven mij.”
― Annie Ernaux, A Woman's Story