Å·±¦ÓéÀÖ

“Boosheid is iets eigenaardig, dat wist ik wel. Als iemand boos op mij was bleef ik daar heel de dag aan denken. Als iemand lief voor mij was vergat ik het meteen weer.”
― Toon Tellegen, Een vorig leven

“Het tegenovergestelde van liefde is helemaal geen haat, het tegenovergestelde van liefde is eenzaamheid.”
― Arjen Lubach, Mensen die ik ken die mijn moeder hebben gekend

“Liefde die voortkomt uit angst voor eenzaamheid is droevig en zo sterk als de dood.”
― Irène Némirovsky

“Misschien was liefde iets wat je op een gegeven moment kon wegstoppen in een la, samen met andere dingen uit het verleden die je niet meer nodig had.”
― Niña Weijers

“Verliefd worden moet je eigenlijk met je ogen dicht doen". - Andy Warhol

Helemaal mee eens. Dan hoef je degene die je leven heeft verwoest niet steeds voor je te zien.”
― Kayla Cagan, Piper Perish

“je vond me
huilend
en vroeg me
“waarom die tranen�
ik zei “om mezelf�
en jij zei
“we huilen alleen om de dingen waar we van houden�
nu vind ik huilen
niet zo erg meer
en huil ik
ook om jou”
― Frauke Heyde

“De liefde? Die bedrijf ik vaak maar ik spreek er nooit over.
(Mme de Villeparisis in 'De kant van Guermantes'.”
― Marcel Proust, The Guermantes Way

“Iemand toelaten in je leven betekent hem of haar permissie geven je te kwetsen, wat onherroepelijk zal gebeuren. Hij zal jou kwetsen, jij zal hem kwetsen. Hij zal jou teleurstellen, jij zal hem teleurstellen.”
― Heleen van Royen, De Mannentester

“De liefdesverdrietige is een dwaas, die zich heeft laten misleiden.”
― Arthur Schopenhauer

“Van ons hangt het af of liefde eeuwig is.”
― Isabel Allende, The Japanese Lover

“Henry gaat op de schommel naast me zitten, met zijn gezicht de andere kant op, en we schommelen steeds hoger en hoger , we passeren elkaar, soms gaan we gelijk op en soms gaan we zo snel langs elkaar dat het net lijkt alsof we zullen botsen, en we lachen, en lachen, en niets kan ooit verdrietig zijn, niets kan ooit worden verloren, of dood zijn, of ver weg; nu zijn we hier, en niets kan onze volmaaktheid verstoren of dit volmaakte moment van zijn vreugde beroven.”
― Audrey Niffenegger, The Time Traveler's Wife

“Sinds die vruchteloze rit moest ze almaar aan Frederik denken. Alsof de tijd niet meer bestond. Hij was de man die haar had geleerd wat liefde was, die haar op den duur had doen geloven dat ook zij zich graag gezien kon voelen. Hij was good met woorden, had de warmste armen en een blik die zij kon lezen zoals niemand het ooit eerder had gedaan. Hij was zo'n man die niet had durven geloven in zijn eigen verdriet, tot zij zei dat het goed zou komen. Hij was een doener en een meedenker, een veelwiller en een allesweter, een woestigaard met veel broos vel. Hij was de hare en zij de zijne, dat wisten ze eigenlijk allebei. Officieel mocht het misschien niet zo heten, maar dat had zij verdragen, want wachten is niet wachten als de ander er ook is nadat hij weer vertrekt.”
― Griet Op de Beeck, Gij nu

“Vijfentwintig jaar getrouwd zijn en elkaar nog in de armen vliegen op het perron van de Gare du Nord zoals in een film noir van Jean Renoir. Langs de zee wandelen tot de broekspijpen nat zijn, en dan toch nog in dat chique restaurant gaan eten, en daarom lachen. Elkaar een boek voorlezen. Is dat romantisch? Ja, maar dat is de liefde ook, romantisch. Niet elke dag, maar van tijd tot tijd wel.”
― Dirk De Wachter, Liefde: Een onmogelijk verlangen?

“we zoeken schoonheid op alle plaatsen
waar we het nooit zullen vinden
vertel me liever
hoe ruw je huid voelt
hoe troebel je ogen
hoe leeg je hart
en dan vertel ik je wel
hoe mooi je bent”
― Frauke Heyde

“In dat gedicht wilde ik de liefde vergelijken met het soort licht dat je vlak na zonsondergang soms tegen de bomen ziet hangen: van dat toverachtige licht. Dat is het licht, dat in iemand zit die van iemand anders houdt.”
― Harry Mulisch, De Aanslag

“Wij zijn bang voor seksualiteit omdat ze de basis van onze hele maatschappij ondergraaft: het idee dat ieder mens een uniek individu is met een georganiseerd leven. Maar als iedere man in principe met iedere vrouw naar bed kan en omgekeerd, dan zijn al die verhalen over voorbestemdheid, uitverkorenheid, lotsbestemming en eeuwige liefde lariekoek. Als deeltjes zweven we voor de ruimte, plus en min. En waar die elkaar raken vindt soms versmelting plaats. Ieder mensen weet dat maar verdringt het. De mens is niet in staat tot filantropische seksualiteit omdat er geen enkele reden meer zou zijn om nog iets anders te doen dan dit.”
― Bernlef, Out of Mind

“Als jij hem meer wilt dan hij jou, laat hem dan los.”
― Mariken Jongman, Liefde, liefde, nog eens liefde

“... een kat kan een halve dag roerloos op een prooi wachten, maar een vrouw een half leven.”
― Gerard Walschap

“Tevoren waren zij, die leden om een afwezige, niet werkelijk ongelukkig geweest; over hun leed viel een glans van licht.”
― Albert Camus, The Plague

“Niet dat zij het geliefde gelaat vergaten, maar—en dit komt op hetzelfde neer—het was niet meer van vlees en bloed, en zij voelden het niet meer in zich.”
― Albert Camus, The Plague

“Er bestaat geen vacuüm in je hart, als je je hart sluit voor liefde, neemt iets anders plaats op de troon van liefde.”
― Corrie Oosterhuis

“Als liefde of de Geest van God een mens raakt, wordt hij getransformeerd, hij klemt zichzelf niet langer vast aan zijn afzonderlijke individualiteit”
― Leanne Payne, The Healing Presence: Curing the Soul Through Union with Christ

“We ontkenden de fouten van de ander niet. We wonnen hen terug door gebed. We vroegen Christus om met Zijn liefde in ons te komen en door ons heen naar die andere persoon toe te gaan, herinneringen te genezen en alles wat goed en mooi was aan die ander naar boven te laten komen”
― Leanne Payne, The Healing Presence: Curing the Soul Through Union with Christ

“Vervuld worden met de heilige geest is kiezen voor de hemel van het geïntegreerde en geëmancipeerde ik boven de hel van het gedesintegreerde en afgescheiden ik”
― Leanne Payne, The Healing Presence: Curing the Soul Through Union with Christ

“Als er in je leven geen liefde valt te halen, dan stel je je tevreden met aandacht. Het is een faustiaanse ruilhandel met de duivel, die onherroepelijk tot de ondergang leidt.”
― Connie Palmen, De zonde van de vrouw

“Hij hield extreem veel van zijn echtgenote. Hij hield, met andere woorden, te veel van die ene vrouw. Dat ze op jonge leeftijd overleed zag hij dan ook als de wraak des hemels voor die liefde. een andere verklaring voor haar dood had hij niet.
Na het overlijden van zijn echtgenote hield hij zich ver van alle vrouwen. Hij nam niet eens een meid in huis. Het koken en poetsen liet hij over aan een man. Dit deed hij niet omdat hij alle andere vrouwen haatte. Het was omdat die vrouwen allemaal leken op zijn echtgenote. Zo rook bijvoorbeeld iedere vrouw net als zij naar vis. En, overtuigd dat ook dit de wraak des hemels was omdat hij te veel van zijn vrouw had gehouden, vond hij berusting in het feit dat hij het moest stellen zonder vrouw in zijn leven.
Maar in zijn huis was één vrouw aanwezig om wie hij niet heen kon. Hij had een dochter. Uiteraard leek zij meer dan welke andere vrouw ook ter wereld op zijn overleden echtgenote.
De dochter zat inmiddels op de hogere middelbare meisjesschool.
Midden in de nacht ging het licht aan in haar kamer. Hij gluurde door een kier in de schuifdeuren. Het meisje hield een kleine schaar vast. Terwijl ze haar opgetrokken knieën uit elkaar spreidde en langdurig omlaag tuurde, hanteerde ze de schaar. De volgende dag, nadat zijn dochter naar school was vertrokken, staarde hij stiekem naar de witte bladen van de schaar en hij kreeg koude rillingen.
Weer ging midden in de nacht het licht aan in de kamer van zijn dochter. Hij gluurde door de kier in de schuifdeuren. Ze griste een witte doek van de vloer, klemde hem in haar armen en liep de kamer uit. Hij hoorde water uit de kraan stromen. Even later stak zijn dochter het vuur van het komfoor aan, legde de witte doek erop en ging afwezig zitten. Daarop begon ze te huilen. Toen ze ophield met huilen, knipte ze haar nagels boven de doek. Op het moment dat ze de doek wegnam vielen die er kennelijk af, want hij rook de misselijkmakende geur van brandende nagels.
Hij had een droom. Daarin vertelde zijn overleden echtgenote aan hun dochter dat hij haar geheim had gezien.
Sindsdien keek zijn dochter hem niet meer aan. Hij hield niet van zijn dochter. De gedachte dat een man op zijn beurt de wraak des hemels zou ondergaan vanwege zijn liefde voor haar, deed hem huiveren.
Op een nacht richtte zijn dochter uiteindelijk een dolk op zijn keel terwijl hij sliep. Hij wist dat. Hij berustte erin dat het de wraak des hemels was, omdat hij tot het uiterste van zijn echtgenote had gehouden en te veel had gehouden van die ene vrouw, en hij hield rustig zijn ogen gesloten. Hij voelde dat zijn dochter het had gemunt op de vijand van haar moeder, en hij wachtte op het mes.”
― Yasunari Kawabata

“Aurelio had de zwartste blik aan het hof doch zijn ziel was blank.”
― Leen Lefebre, Soraia, kind van de zee (ZOMER)

“Zo klein in gestalte doch o zo groot in gedachte, is die hofnar!”
― Leen Lefebre, Soraia, kind van de zee (ZOMER)

“De kam kliefde door de baren als vaders vloot op zee.”
― Leen Lefebre, Soraia, kind van de zee (ZOMER)

“Er restte haar nu geen andere weg meer, dan die naar huis.”
― Leen Lefebre, Soraia, kind van de zee (ZOMER)