Å·±¦ÓéÀÖ

“Ik gleed uit, mijn benen knikten om op de gladde kiezelweg en op het moment dat ik neerviel brak er iets in me wat nooit meer gelijmd zou kunnen worden.”
― Sebastian Fitzek, Der Augensammler

“Ik vind het vervelend dat ik het je moet vertellen, maar je zult nooit gelukkig worden. Ik wil je geen pijn doen door dit te zeggen. Ik zeg het omdat ik het wel zo eerlijk vind om open kaart te spelen voor we beginnen. Ik hoop dat je dat waardeert, want vanaf nu zal niemand meer open of eerlijk tegen je zijn. Dus nogmaals, ik zeg het je vooraf maar: je zult nooit gelukkig worden. Ik heb het voor je opgeschreven. Heel graag gedaan.”
― joey goebel

“Weet je wat het is - de natuur is heel precies, het doet precies zoveel pijn als het waard is, dus beleef je in zekere zin, denk ik, genoegen aan de pijn. Als het er niet toe deed, zou het er niet toe doen.”
― Julian Barnes, The Sense of an Ending

“Iemand toelaten in je leven betekent hem of haar permissie geven je te kwetsen, wat onherroepelijk zal gebeuren. Hij zal jou kwetsen, jij zal hem kwetsen. Hij zal jou teleurstellen, jij zal hem teleurstellen.”
― Heleen van Royen, De Mannentester

“Ieder woord dat ze spreekt is waar. Het is alleen niet de waarheid die me pijn doet, maar het gebrek aan medeleven.”
― Simone van der Vlugt

“Robin was een tijd stil. Zijn arm weer omhaar heen terwijl hij nadacht, zij wiebelend in de vangrail, verder niks.
'Je doet elkaar pijn, je weet niet waarom, je voelt je schuldig.'
Anna begreep hem niet. 'Hoezo doen jullie elkaar pijn?'
Robin haalde zijn schouders op. 'Mijn moeder zei dat altijd, en ik denk dat het waar is. We doen elkaar pijn niet omdat we dat willen, maar om wie we zijn.”
― Jowi Schmitz, Weg

“Als ik mij identificeer met - beter: als ik mij vervreemd op grond van - beelden en idealen die ingaan tegen mijn lichaam, dan is mijn buik de eerste lichaamsregio die protest aantekent, lang vooraleer ik bewust besef wat er aan de hand is. Onze (onder)buik is een lichaamsregio waar affecten voelbaar worden, wat we kunnen terugvinden in de wijsheid van onze taal: "het ligt zwaar op mijn maag", "ik doe het in mijn broek van angst", "er ligt iets op mijn lever". Wanneer ik daar geen gehoor aan geef en ondanks de protesten verderga op de ingeslagen weg, worden de signalen dwingender en verschuift protest van ongemak naar pijn en vervolgens naar ziekte.

Mijn lijf tekent protest aan - het doet pijn. Geef ik daar gehoor aan? Bij gebrek aan een goede afstemming op mijn lichaam doe ik dat niet. Het kan nog erger: vanuit het concurrentieprincipe kan ik zelfs nog een stap verdergaan en de pijn die ik voel als deel van het "offer" beschouwen dat ik moet brengen om een ideale vrouw of man te worden, als een te bepalen prijs om succesvol te zijn. Een dergelijke interpretatie van pijn illustreert hoe vervreemding erin slaagt ons een voor de hand liggende betekenis van signalen te doen negeren of zelfs om te keren. Pijn lezen als een aanmoediging om nog harder door te gaan op de ingeslagen weg - veel gekker hoeft het niet te worden.”
― Paul Verhaeghe, Intimiteit

“Als het erop aankomt, is voor iemand die pijn lijdt het geschenk van je tijd - en je liefde - het kostbaarst.”
― Tahereh Mafi, Whichwood

“Maakt het uit, vroeg ik, maakt het iets uit of je weet waarom iemand je verlaat? Leiden gesprekken over waarom en hoe en met welke gevoelens ergens toe? Het verhaal kan immers een leugen zijn, en de uitkomst blijft hetzelfde en het onverenigbare of het onoverbrugbare dat de pijnlijke kern is van zo'n breuk verdwijnt er niet door. Al dat praten is alleen een ritueel.”
― Marijke Schermer, In het oog

“We hadden een pact gesloten: liever niets van elkaar weten. En het is dat pact dat families over de generaties heen bijeenhoudt. We droegen een masker. Onze gezichten eronder niet langer herkenbaar, omdat we met ons masker vergroeid waren. Het deed pijn om het af te rukken. Zoveel pijn, dat de pijn om elkaar nooit recht in het gezicht te kunnen kijken draaglijker was dan de pijn om ons ware gezicht te tonen.”
― Milena Michiko FlaÅ¡ar

“Zelfs de sterken, wijzen en ouden wankelen echter bij gebrek aan medeleven en gezelschap, en terwijl baba zijn gekte had en maman haar onzin, had Laylee in hun afwezigheid de eenzaamheid de hand geschud. Duisternis had duisternis gevoed totdat al het licht verdwenen was. Ze kon zich niet langer herinneren hoe het was om zonder gebroken hart te leven.”
― Tahereh Mafi, Whichwood

“Hoe graag ze hem ook wilde, Rylin wist dat ze het niet nog een tweede keer aankon; al die kleine verwondingen die ze elkaar hadden toegebracht, al die misverstanden en het verdriet en het verlies. Was dat niet de definitie van krankzinnigheid, om hetzelfde steeds maar te herhalen en een ander resultaat te verwachten?”
― Katharine McGee, The Towering Sky

“Want wanneer ik mij
buk om de druiven die gevallen zijn
op te rapen en pijn duwt
mijn gezicht weer eens ineen
als een harmonica
maar ik kijk op en zie de zon
weerkaatst in de nieuwe koelkast
die van jou en mij samen is,
wat betekent pijn dan nog?”
― Lieke Marsman, In mijn mand

“Boeken hadden geen leven, goed, het ontbrak hen aan gevoel, dus ook aan pijn zoals dieren en waarschijnlijk ook planten, die ervaren; maar wie had de gevoelloosheid van het anorganische ooit werkelijk bewezen? Wie weet of een boek niet verlangt naar andere boeken waarmee het lang samen was, op een manier die ons vreemd is en die wij daarom niet opmerken?”
― Elias Canetti, Het martyrium