Å·±¦ÓéÀÖ

“Natuurlijk gebeurde dit allemaal heel lang geleden en kan zoiets nu niet meer gebeuren. Niet in onze tijd.”
― John Boyne, The Boy in the Striped Pajamas

“Hoe leg je uit wat weerloosheid is en tot wat een mens in staat kan zijn als uw toehoorder nooit heeft gevoeld wat het is om zelf een mogelijke smeerlap te zijn, dat het een zegen is en een vloek dat nooit te hebben gevoeld en dat woede in de fauteuil niks meer is dan schijnheiligheid die blind is voor zichzelf? Mensen zeggen al wel eens dat ge eerst in andermans schoenen moet staan voor ge echte kennis opdoet. Maar ook dat is schijnheilig, want met andermans schoenen wordt altijd weer bedoeld: die van het slachtoffer. Geen woord wordt er gerept over de schoenen van hen die zich misschien geprikkeld voelden om mee te doen. Voor ge de bloeddorst van een ander aanklaagt, van iemand die ge zelfs niet kent, zoudt ge verplicht moeten worden te ervaren wat heimelijke bloeddorst betekent die wordt aangemoedigd door hen die de touwtjes in handen hebben, wier spel gij meespeelt, of ge nu wilt of niet, de bloeddorst, met andere woorden, die ieder in zich heeft.”
― Jeroen Olyslaegers, Wil

“We hadden de Furie nooit te eten moeten vragen,' zei ze. 'Sommige mensen moeten zo nodig hogerop komen.”
― John Boyne, The Boy in the Striped Pajamas

“Heil Hitler,' zei hij, wat, voor zover hij wist, een andere manier was om te zeggen 'Tot ziens en een prettige dag verder'.”
― John Boyne, The Boy in the Striped Pajamas

“In de oorlog wordt de waarheid als eerste opgeofferd.”
― Antonio Iturbe

“Oorlog gaan nooit verby nie, Mieta, al hou die mans op met skiet.”
― Hans Du Plessis, Drie vroue en 'n meisie

“Het enige wat je over oorlog moet weten, zoon, is: Niet gaan.

“The only thing you need to know about war, son, is: Don’t go.”
― Colum McCann, Let the Great World Spin

“Als de wind van de geschiedenis opsteekt kan een mens er zijn pet naar draaien in de hoop gespaard te blijven of wie weet een slaatje te slaan uit het toeval. Hij kan tegen de storm in proberen te lopen of zich een schuilplaats zoeken. Wie uiteindelijk overeind blijft en wie onder de wielen van de Moloch verpletterd wordt weet niemand, zelfs de goede God niet. We zijn muizen die in het looprad van het noodlot trappelen en we kunnen het tempo aan of niet. Geen sonnet heeft ooit de koers van de geschiedenis verlegd. De wereld is de wereld.”
― Erwin Mortier, Godenslaap

“Ik heb nooit anders geweten. Ik behoor nu tot de zeer uitgedunde leeftijdscategorie die alles afweegt met de oorlog en niet anders kan dan al die baldadigheid van het heden te beschouwen als een dikke korst over de wonden van het verleden. Zowel in mij als in de stad ligt nog zoveel begraven.”
― Jeroen Olyslaegers, Wil

“Al denkende heeft men goed en kwaad en oorlog en vrede en bromfietsen en politiek uitgevonden. Het is héél treurig!”
― Marten Toonder, Hm

“Onaanvaarbaar vir ’n deel van die gemeenskap met ’n skuldige gewete, dié deel wat ná meer as twee dekades steeds met hulleself ’n Boereoorlog voer op soek na ’n vyand en ’n geskikte slagveld.”
― Hans Du Plessis

“Een oorlog wordt alleen maar gewonnen in de geschiedenisboekjes. In werkelijkheid zijn er alleen maar verliezers: zoveel aan de ene kant, zoveel aan de andere.”
― Dirk Ayelt Kooiman, Montyn

“Kinderen spelen van kleins af ‘cowboys en indianenâ€�,
Niemand speelt ooit ‘Uno-vredesmacht�.
(Uit: Kinderpraat)”
― A.J. Beirens

“Leidt de vrede, waar de mensheid te allen tijde naar heeft verlangd en die tot nu toe maar in zo weinig delen van de wereld is verwezenlijkt, er alleen toe dat hij niet wordt gedeeld met degenen die er hun toevlucht zoeken, maar zo agressief wordt verdedigd dat hij er zelf bijna uitziet als een oorlog?”
― Jenny Erpenbeck, Gehen, ging, gegangen

“Toch is geweld in mijn ervaring niet de uiting van wie werkelijk zijn, maar van de schending daarvan. Daarom is het zo belangrijk om onszelf te leren kennen. Wanneer onze basisbehoeften - liefde, erkenning, verbondenheid, zelfexpressie, zinvol leven en het gevoel echt te leven - niet worden bevredigd, als we er niet in slagen wat onze behoeften zijn, kunnen we allemaal gewelddadig worden.”
― Thomas d'Ansembourg, Vrede kun je leren

“Wie niets meer te winnen heeft, heeft niets meer te verliezen. We moeten er dringend voor zorgen dat elk kind kan voelen - fysiek en mentaal - dat het bij het leven hoort.”
― Thomas d'Ansembourg, Vrede kun je leren

“Je neemt deel aan dit grote avontuur: het leven. En wanneer je opgeslokt wordt door de duisternis van deze wereld, houd je je vast aan wat je ook maar een beetje vooruit kan helpen en daar vecht je voor. Je moet blijven vechten.”
― Beau Charlotte, Als ik er niet meer ben

“Het schenden van grenzen heeft iets opwindends. Hij herinnerde zich de blik van jonge Duitse soldaten op journaalfilms.”
― J. Bernlef , Sneeuw

“Zo zijn we Chlebnikov kwijtgeraakt. (...) Hij was de enige in het eskadron met een samowar. Op stille dagen dronken we samen hete thee. We werden door eendere hartstochten gedreven. We keken allebei naar de wereld als naar een weiland in mei, een weiland waarover vrouwen lopen, en paarden.”
― Isaac Babel, Red Cavalry and Other Stories

“Kijk eens aan, een merelnest, riep hij opgetogen uit. En dat hier in dit hellegat.
Hij draaide zich om. In zijn hand had hij een komvormig nest van gedroogd gras, mos en modder. Er lagen twee eitjes in. Hij haalde er een uit en hield het in het licht om te bestuderen. Het was groenig van kleur met bruine vlekken.
De perfectie hiervan, John, zie je dit?
Ik zag vooral de gloed in zijn ogen, dezelfde als toen hij in het bos van Souchez het blauwe bloempje van Vinca minor had ontdekt. Hij had toen gezegd dat het geringste teken van schoonheid houvast kon bieden in deze tijden van oorlog. Intussen had ik genoeg gezien om deze uitspraak naar waarde te schatten en spontaan welde er een vers bij me op.
Wat schoon is, blijft ons eeuwig bij, zei ik hardop.”
― Stefan Brijs, Post voor mevrouw Bromley

“Patterson, in deze oorlog moet je blij zijn met het geringste teken van schoonheid, probeerde de luitenant me te overtuigen. Anders kun je er net zo goed de brui aan geven.”
― Stefan Brijs, Post voor mevrouw Bromley

“Ik heb nooit, zoals als zij, geloofd in militaire triomfen in naam van God, volk of staat. Ik ben gepokt en gemazeld een Vlaming van de nooit-meer-oorloggeneratie. De lessen van het verspilde bloed aan Den IJzer, en in alle Europese loopgraven van '14-'18, zijn me met de paplepel ingegeven. Een goede oorlog? Dat is een tegenstrijdigheid in de bewoordingen.”
― Tom Lanoye, De draaischijf

“Zijn ambtswoning lag om de hoek, in de Pelikaanstraat. Niet ver van onze diamantbeurs, die ondanks alle krijgsperikelen en gevluchte slijpers toch aan bedrijvigheid leek te herwinnen. Het steentje. Zo noemen wij, met onze kluchtige voorliefde voor verkleinwoorden, de industrie die onze stad al eeuwen onderstut en opstuwt. Zolang het steentje draait, draait de wereld rond. En zolang dat gebeurt, komt diezelfde wereld bij ons haar edelstenen kopen, klieven en verkopen.”
― Tom Lanoye, De draaischijf

“Toen ze de fabriek ontdekte, heel ver van het dorp, aan de randen van het gebied dat ze in een dag kon bereiken, liep ze er lang omheen zonder naar binnen te durven gaan. Ze werd weerhouden door het monsterlijke geluid dat ontsnapte uit het gebouw, omheind door twee rijen hoge hekken die in het midden waren ingestort en verwoest. Alles was verlaten. De hoofdingang stond open en daaruit ontsnapte een jammerklacht, half smeekbede, half uitgeputte woede, vergezeld door dunne rook met vonken die rook naar metaal, motorolie en verbrand elastiek.”
― Philippe Claudel, Een Duitse fantasie

“De heuvel was een toneelgordijn, maar niemand had zin in de voorstelling. De mens is zo laf als hij zich kan veroorloven. Als die heuvel er niet was geweest, hadden we de oorlog recht in ons gezicht gekregen, als een echte, reële realiteit. Terwijl we nu konden doen alsof we van niets wisten, ondanks de geluiden die eruit opstegen als scheten uit een ziek lichaam. De oorlog gaf zijn voorstellinkjes achter de heuvel, aan de andere kant, ver weg dus, dat wil zeggen zo goed als nergens, dat wil zeggen aan het einde van wereld die de onze niet eens was. Niemand had echt zin om te gaan kijken. We maakten er een legende van; zo konden we ermee leven.”
― Philippe Claudel, Grey Souls

“Ze halen alles omlaag, en zo blijft er van het land helemaal niks over,â€� klaagde hij.
“Wat halen ze omlaag, Vati? Alles is in de oorlog toch al stuk gebombardeerd?� probeerde ik te troosten.
“Ach jongen, dat begrijp je toch niet. Laat ik het zo zeggen: er is wel wat overgebleven, maar dat breken die communisten ook nog af. Die willen een nieuwe maatschappij, met allemaal nieuwe gebouwen. En zelfs nieuwe mensen.�
“Nieuwe mensen?�
“Zie je wel: ik zei toch dat je het niet begrijpen zou! â€� Het komt nooit meer goed.”
― Boudewijn Büch, Het geheim van Eberwein

“Italië wint van de Bondsrepubliek met 3-1 in de finale van het wereldkampioenschap voetbal, Vlaanderen raakt zonder stroom nadat de levering in de kerncentrale van Doel 'om veiligheidsredenen' onderbroken is, er worden zes mensen doodgeschoten in een joods restaurant aan de Parijse rue des Rosiers, het Israëlische leger intensiveert zijn bombardementen op Beiroet, en al die weken door zeurt mijn zoon me aan mijn kop, tot ik hem ten langen leste meeneem naar het ziekenhuis.”
― Bavo Claes, Kraai

“Misschien zullen we wel het begrip ‘overwinningâ€� moeten herdefiniëren. In vroegere oorlogen won één van de partijen. De verliezer werd in de pan gehakt. Onvoorwaardelijke overgave. Nu heerst er een permanente strijd met een ongrijpbare, flexibele vijand die niet op een klassiek slagveld wordt uitgevochten. Totale overwinning, eliminatie van IS en haar gedachtegoed is onmogelijk. We moeten leren leven met een hoeveelheid geweld in onze samenleving, en dat geweld zal blijven.”
― Teun Voeten

“Hoe leg je uit wat weerloosheid is en tot wat een mens in staat kan zijn als uw toehoorder nooit heeft gevoeld wat het is om zelf een mogelijke smeerlap te zijn, dat het een zegen is en een vloek dat nooit te hebben gevoeld en dat woede in de fauteuil niks meer is dan schijnheiligheid die blind is voor zichzelf?”
― Jeroen Olyslaegers, Wil

“Mocht mijn mening enig gezag hebben gehad, dan had ik qua beeld voor het schilderij van de Dulle Griet gepleit. Het is een wonder dat we dit bijzondere doek van de Oude Bruegel zomaar in een zaaltje van een klein museum kunnen bezichtigen, alleen dat al geeft aan wat we zijn in deze stad en het doek zelf geeft evenveel prijs. De terreur hangt daar open en bloot, het roven aan de mond van de hel. Het is niet omdat een mens er weinig moeite voor moet doen dat een onthulling geen onthulling blijkt. Die Dulle Griet raast en daast door een landschap vol oorlog en herinnering in felrood, bruin en zwart. Haar ogen staan wijd opengesperd zodat ze alles en niets ziet. Heeft zij deze verschrikking veroorzaakt of maakt ze louter deel uit van deze smeerlapperij en speelt ze het spel mee? Op een schone zaterdag moet ge toch eens naar dat museum gaan om het allemaal in u op te nemen.”
― Jeroen Olyslaegers, Wil