Å·±¦ÓéÀÖ

“Er bestaan twee soorten verdiet, onthoud u dat. Een dat het kan verdragen om gekieteld te worden. Een dat zo groot is dat je ervan af moet blijven, zelfs met ogenschijnlijk onschuldige vragen.”
― Margot Vanderstraeten, Mazzel tov

“Ik gleed uit, mijn benen knikten om op de gladde kiezelweg en op het moment dat ik neerviel brak er iets in me wat nooit meer gelijmd zou kunnen worden.”
― Sebastian Fitzek, Der Augensammler

“Misschien is boosheid alleen maar binnenstebuiten gedraaid verdriet”
― Griet Op de Beeck, Kom hier dat ik u kus

“Annamaria had me verzekerd dat ik in werkelijkheid maar één keer zou sterven, en dat die dood er op geen enkele manier toe zou doen.
Iedereen kent echter dagen waarin we een beetje doodgaan, wanneer we verdriet of een nederlaag te verwerken hebben, of bang zijn, of anderen zien lijden die we enkel medelijden kunnen bieden, geen hulp, mensen die buiten de grenzen van onze genade vallen.”
― Dean Koontz, Odd Apocalypse

“Weet je wat het is - de natuur is heel precies, het doet precies zoveel pijn als het waard is, dus beleef je in zekere zin, denk ik, genoegen aan de pijn. Als het er niet toe deed, zou het er niet toe doen.”
― Julian Barnes, The Sense of an Ending

“Mijn vader zei: 'Als je verdrietig bent kan kunst helpen. Omdat je in een schilderij soms meer nog dan in een gezicht, meer nog dan in een paar lieve ogen, kunt zien, nee vóélen, dat iemand je begrepen heeft.”
― Maartje Wortel, Goudvissen en beton

“De tijd heeft littekenweefsel over mijn hart gevormd. Het is een andere pijn, een ander verdriet. Een mens verhuist in de tijd, weg van de kern van zijn droefenis, naar de periferie van de pijn, naar de leegte van het gemis. Missen is de voorstad van verdriet. Daar woon ik.”
― Alicja Gescinska, Een soort van liefde

“De nabestaande moet worden aangemoedigd 'te gaan zitten in een zonnig vertrek', bij voorkeur met een open haard. Er mag eten, maar 'in zeer kleine hoeveelheden', worden aangeboden op een dienblad: thee, koffie, bouillon, wat toast, een gepocheerd ei. Melk mag ook, maar alleen warme: 'Koude melk is slecht voor iemand die toch al onderkoeld is.' Wat de overige voeding betreft: 'De kok kan iets voorstellen wat doorgaans heel lekker wordt gevonden - maar er dient heel weinig tegelijk te worden geserveerd, want de maag mag wel leeg zijn, de tong verwerpt de gedachte aan eten, en de spijsvertering laat zeker te wensen over.' De rouwende wordt aangeraden zuinig aan te doen bij de aanschaf van rouwkleding: de meeste reeds bestaande kledingstukken, en ook leren schoeisel en strohoeden, 'laten zich volmaakt zwart verven'. De te maken kosten moeten vooraf worden berekend. Tijdens de begrafenis dient er een vriend achter te blijven in het huis. Deze moet ervoor zorg dragen dat het gelucht wordt, dat verplaatst meubilair weer wordt teruggezet en de haard wordt aangestoken om de familie te verwelkomen. 'Het verdient ook aanbeveling wat thee of een soepje klaar te maken,' laat mevrouw Post ons weten, 'en dat dient hun bij thuiskomst te worden gebracht zonder eerst te vragen of ze het believen. Mensen die veel verdriet hebben willen niet eten, maar als ze het krijgen voorgeschoteld zullen ze het automatisch aannemen, en iets warms om de spijsvertering op gang te brengen en de gebrekkige bloedsomloop te stimuleren is wat ze bovenal behoeven.”
― Joan Didion, The Year of Magical Thinking

“Met je dood eindigt het leven, maar nooit de relatie die je met iemand hebt. Onze relaties sterven nooit, onze lichamen sterven. Je kinderen blijven je kinderen, je partner blijft je partner en je vrienden blijven je vrienden, ook al is je leven ten einde. Sterven is verhuizen naar he hart van de mensen die je dierbaar zijn,”
― Manu Keirse, Als ik er niet meer ben

“Als je je verdriet en pijn zo diep in jezelf begraaft dat je er niet meer bij kunt, zakt ook de liefde en de genegenheid mee naar beneden, waardoor alles je koud laat tot je overspoeld wordt door dagenlang verdriet. Dan probeer je verliefd te worden of naar een pretpark te gaan, om ook maar iets te voelen, hoe oppervlakkig ook, al is het maar de misselijkheid van vierentwintig keer over de kop gaan.”
― Aya Sabi, Half leven

“Uit hoeveel verdriet is ons leven opgebouwd?
Uit hoeveel verdriet dat te vermijden is?
Soms denk ik wel eens dat we wanneer we doodgaan niet, zoals je altijd hoort, ons hele leven weer voorbij zien komen, maar slechts een klein deel: de uitgebleven blijken van liefde, de niet-gegeven knuffels, het medeleven dat we een ander hebben onthouden, de te lang volgehouden, nutteloze boosheid, de alleen door zichzelf gevoede boosheid.
In de laatste momenten van haar leven had mijn moeder, dat weet ik zeker, mijn vader wel een complete kennel willen schenken. Maar toen was het te laat.
Te laat.
Pas als we ouder worden realiseren we ons de ernst van sommige dingen die we hebben gezegd, en alles waarin we tekortgeschoten zijn - uit oppervlakkigheid, egoïsme, haast - begint dan op ons hart te drukken. Maar onze tijd is al vervlogen en we kunnen niet meer terug.”
― Susanna Tamaro, Per sempre

“Het is ongelooflijk dat het verlies van iemand die je liefhebt je lichaam zo kan onttakelen. Alles doet zeer. Mijn botten, Mijn spieren, huid, heel mijn lijf reageert op mijn verdriet. Maar er komt een moment dat je te moe bent om nog te huilen, en je jezelf terug vind terwijl je alleen nog maar voor je uit kunt staren.”
― Simone van der Vlugt, Jacoba, Dochter van Holland

“Treur niet dat het voorbij is.
Wees blij dat je het ooit mocht beleven.”
― A.J. Beirens

“Verdriet kan tenminste niet mislukken”
― Céline Degreef, Groeipijnen

“Wezenloos staarde ze in het donker. Het kon een uur of een minuut geduurd hebben; tijd is een rekbaar begrip als je verdriet hebt.”
― Katharine McGee, The Towering Sky

“Hoe graag ze hem ook wilde, Rylin wist dat ze het niet nog een tweede keer aankon; al die kleine verwondingen die ze elkaar hadden toegebracht, al die misverstanden en het verdriet en het verlies. Was dat niet de definitie van krankzinnigheid, om hetzelfde steeds maar te herhalen en een ander resultaat te verwachten?”
― Katharine McGee, The Towering Sky

“Verdriet is zoiets- o, het is zoiets éénzaams; dat is het beangstigende ervan, denk ik. Het is alsof je langs de glaswand van een heel hoog gebouw naar beneden glijdt terwijl niemand je ziet.”
― Elizabeth Strout, Oh William!

“Saskia volgt mij naar de keuken. 'Gaat het een beetje met u?' Waarom vragen mensen of het gaat als ze wel kunnen raden dat dat nogal tegenvalt. En welk antwoord is dan het goede antwoord? Want zeggen: nee, helemáál niet, dat wil niemand horen. Tristesse is niet sexy.”
― Griet Op de Beeck, Vele hemels boven de zevende

“Het profetisch getuigenis van de kerk in een woedecultuur is om mensen te zijn die weten hoe we samen moeten huilen over de pijn en onrechtvaardigheid in de wereld en over de realiteit van onze eigen zonde en gebrokenheid. We moeten leren om te luisteren naar de angst en het verdriet onder de woede die mensen spuwen door politiek venijn en digitaal gif.”
― Tish Warren, Bidden in de nacht: Voor wie werken, waken en wenen

“Het is zo moeilijk om de doden te doden. Hoe vaak heb ik het al niet geprobeerd? Alles zou zoveel eenvoudiger zijn als het anders was.”
― Philippe Claudel, Grey Souls

“En laat iedereen oprotten met die aansporingen tot veerkracht! Ik haat dat woord wanneer het wordt gebruikt als een devies. Veerkracht Veerkracht! Bek houden! Ik verlang de waarheid van de lange val, de waarheid van een val in de peilloze diepte.”
― Mohamed Mbougar Sarr, La plus secrète mémoire des hommes

“Soms hebben we andermans pijn nodig om die van onszelf te relativeren. Om ons eigen verdriet genadeloos te downgraden, om onze rotzooi draaglijk te maken. Om te beseffen wat we wel hebben. Andermans ellende maakt ons mild en egocentrisch tegelijk.”
― Lisanne van Sadelhoff, Je bent jong en je rouwt wat

“Door de pijnlijke wending die mijn leven onverwachts had genomen, de afgelopen jaren, wist ik één ding: ik wilde leven. Ik wilde blijven leven, en liefhebben, met mijn armen open zoals mijn moeder altijd door het leven was gegaan. En gezond blijven en genieten van dat leven en die gezondheid, samen met al die lieve mensen om me heen en samen met het verdriet. Verdriet gaat niet weg, maar het raakt op de achtergrond wanneer je hoofd en je hart nieuwe herinneringen en ervaringen krijgen. Het is echt zo: de scherpe randies gaan ervanaf. ledereen krijgt zijn portie, vroeg of laat. Het gaat er niet om wat er op je bordje komt, het gaat erom hoe je met dat volle bordje omgaat. Ik hoefde het verdriet om mijn moeder ook niet langer op te lossen, zoals ik liefdesverdriet altijd had willen oplossen, zoals ik mijn carrière altijd had willen regelen, zoals ik altijd mijn hele leven had willen regisseren. Ik neem mijn verdriet mee, onder mijn arm, welke vorm het ook in de toekomst zal aannemen.”
― Lisanne van Sadelhoff, Je bent jong en je rouwt wat

“Ik had, drie jaar oud, een huis-leeraar gekregen. Niet alleen dat men mij, om mijne eenzelvigheid, een bijzonder schrander kind achtte, maar dewijl over de straat een zeer arm onderwijzer woonde die veel kinderen had, lang ziek was geweest en nu behoefte had aan goed voedsel dat hij niet koopen kon, bracht mijne ouders tot het besluit dat ik mijne letters zou leeren.
Ik zie dien leeraar nóg voor mij: een man als een magere muil-ezel, zoo van kop als van jagenden romp en oneindige, knokige leden. Aan hem is, evenzeer als aan mijn zeer geboeiden vlijt - ik leerde met ziekelijke gretigheid -, aan hem is een scherpe herinnering verbonden van gebraden vleesch op ongewone uren en aan eene bijzondere deftigheid mijner moeder. Zekeren dag had deze mij, ter gelegenheid van een geheimzinnigen Sinterklaas, ten behoeve van mijne lessen - zij hadden in de donkere achter-kamer plaats -, eene nieuwe lei gegeven, waar ik zeer blijde om was, want mijne moeder had er - wonderschoon docht mij, - een bloem-pot op gegriffeld met drie ontloken tulpen. Ik toonde de lei aan mijn meester; deze merkte mijn schroom-vollen trots niet, en veegde de tulpen uit met mijn sponsje en een beetje speeksel.
- Mijn verdriet was onbedaarlijk: ik kreeg geen les dien dag. Zelfs als mijn moeder naar haar beste vermogen op de lei een nieuwen bloem-pot geteekend had, kwam een herhaalde tranen-bui mij overweldigen. Telkens herbegon mijn gehuil, dat mij van lieverlede als een behoefte was geworden. De nacht die daarop volgde, voor een goed deel slapeloos en koortsig, is de eerste van velen geweest waar ik mij verkneuterde in mijn verdriet, mijn verdriet overdreef...”
― Karel van de Woestijne, Verzameld werk. Deel 3. Verhalen en parabelen