What do you think?
Rate this book
وردی که برهه� میخوانن�
چرا هیچ خلوت عاشقانه‌ا� خلوت نیست. ازدحام جمعیت است در تختخوابی دو نفره؟ چرا هر کسی چند نفر است، چهرهایی تماماً گوناگون؟ چرا عاشق کسی می‌شوی� اما با کسی دیگر به بستر می‌رویم� چرا عشق جماعی‌س� دسته جمعی که در آن هر کسی هر کسی را می‌گای� جز من که همیشه گائیده می‌شوم�
215 pages, Paperback
First published January 1, 2004
50 people are currently reading
1,624 people want to read
About the author
رضا قاسمی
12books596followersEnglish: Reza Ghassemi
رضا قاسمی در ۱۰ دی ماه ۱۳۲۸ در اصفهان به دنیا آمد اما اصلیت جنوبی دارد. اولین اثر او نمایشنامه کسوف بود که در ۱۸ سالگی نوشت و دو سال بعد در دانشگاه تهران به روی صحنه برد. در سال ۱۳۵۵ جایزه اول «تلویزیون ملی ایران» برای بهترین نمایشنامه به اثر او چو ضحاک شد بر جهان شهریار تعلق گرفت. پس از انقلاب به کارگردانی نمایشنامه‌های� پرداخت. نویسندگی و کارگردانی سه نمایشنامه اتاق تمشیت، ماهان کوشیار و معمای ماهیار معمار حاصل فعالیت او در دوره پس از انقلاب بود. اما شرایط کار برایش سخت شد و در سال ۱۳۶۵ ترک وطن گفت و از آن زمان در فرانسه زندگی می‌کن�.
رضا قاسمی در ۱۰ دی ماه ۱۳۲۸ در اصفهان به دنیا آمد اما اصلیت جنوبی دارد. اولین اثر او نمایشنامه کسوف بود که در ۱۸ سالگی نوشت و دو سال بعد در دانشگاه تهران به روی صحنه برد. در سال ۱۳۵۵ جایزه اول «تلویزیون ملی ایران» برای بهترین نمایشنامه به اثر او چو ضحاک شد بر جهان شهریار تعلق گرفت. پس از انقلاب به کارگردانی نمایشنامه‌های� پرداخت. نویسندگی و کارگردانی سه نمایشنامه اتاق تمشیت، ماهان کوشیار و معمای ماهیار معمار حاصل فعالیت او در دوره پس از انقلاب بود. اما شرایط کار برایش سخت شد و در سال ۱۳۶۵ ترک وطن گفت و از آن زمان در فرانسه زندگی می‌کن�.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 215 reviews
October 26, 2016
برای من نوشتن یکی از سخت ترین کارهای دنیاست، درست مثل حرف زدن. و هیچ فرقی هم نمیکند که این نوشته یک ریویوی چند خطی برای کتابی خاص باشد و یا دل نوشته ای عادی...
حقیقتش سکوت را هم از همین کتابها بود که یاد گرفتم.
اما امروز نمیدانم چه شده که بنا کرده ام به نوشتن. از چه؟ خودم هم نمی دانم... ذهنم خالی است از هر گونه تعبیر و تفسیر مناسب برای این کتاب. تنها واژه ای که مدام در ذهنم رژه میرود و منتظر است تا بلکه نگاشته شود، "زن" است .. زن، زنان.. زنانی که دردمندند، درد میکشند و دم نمی زنند.
ابزارهایی که "سایز کپل" شناسنامه ی آنان است و اکثرن شوربختند...
واژه ی دیگری هم اگر هست، "تنهایی" است..
تنهایی اغلب مبتلا میکند آدم را به مرضی به نام "مرور خاطرات" به شکلی از هم گسیخته و نامرتب.
خاطرات که مرور شوند حسرتِ کرده ها و ناکرده ها هم سر بر می آورد و چیزی مدام می شود در سر شبیه به یک هذیان..
آنگاه روز و شب پر می شود از یک تک گویی درونی و پایان ناپذیر که هیچ نتیجه ای ندارد جز آشکار کردن دلهره ای مبهم. فرقی هم نمی کند که بیست ساله باشیم یا پنجاه ساله..
پ.ن: سبکش را دوست داشتم، راحت بود و بوی خانه را میداد... همراه مناسبی برای یک غریب دور از وطن..
ای کاش خواندنش به این زودی ها تمام نمیشد.
مین...
حقیقتش سکوت را هم از همین کتابها بود که یاد گرفتم.
اما امروز نمیدانم چه شده که بنا کرده ام به نوشتن. از چه؟ خودم هم نمی دانم... ذهنم خالی است از هر گونه تعبیر و تفسیر مناسب برای این کتاب. تنها واژه ای که مدام در ذهنم رژه میرود و منتظر است تا بلکه نگاشته شود، "زن" است .. زن، زنان.. زنانی که دردمندند، درد میکشند و دم نمی زنند.
ابزارهایی که "سایز کپل" شناسنامه ی آنان است و اکثرن شوربختند...
واژه ی دیگری هم اگر هست، "تنهایی" است..
تنهایی اغلب مبتلا میکند آدم را به مرضی به نام "مرور خاطرات" به شکلی از هم گسیخته و نامرتب.
خاطرات که مرور شوند حسرتِ کرده ها و ناکرده ها هم سر بر می آورد و چیزی مدام می شود در سر شبیه به یک هذیان..
آنگاه روز و شب پر می شود از یک تک گویی درونی و پایان ناپذیر که هیچ نتیجه ای ندارد جز آشکار کردن دلهره ای مبهم. فرقی هم نمی کند که بیست ساله باشیم یا پنجاه ساله..
پ.ن: سبکش را دوست داشتم، راحت بود و بوی خانه را میداد... همراه مناسبی برای یک غریب دور از وطن..
ای کاش خواندنش به این زودی ها تمام نمیشد.
مین...
May 30, 2019
کتابی در مورد همه� زنان ِ ایران
رضا قاسمی در وردی که برهه� میخوانن� دست به چند کار ِ جدید در ادبیات ِ ایران زده. اول اینکه، کتاب به صورت آنلاین نوشته شده؛ یعنی هر شب، فصلی از کتاب رو در وبلاگ شخصیش می‌نوشت� و خود نویسنده هم از روند ِ داستانش اطلاعی نداشته. به قول خودش، بداهه می‌نوشت� و سعی میکرد� داستان، خودش رو پیدا کنه. بعد از ۴۲ شب، کتاب رو از وبلاگش حذف می‌کن� و به روتوش ِ چیزی که نوشته می‌پرداز�. در نهایت، متن ِ نهایی رو با نام ِ "وردی که برهه� میخوانن�" منتشر می‌کن�.
دوم اینکه: نویسنده به زیبایی تونسته از شَر ِ سانسورهای ذهنیش خلاص بشه، و بی‌پرد� از هرچیز حرف بزنه؛ دقیقا همان‌طور� که توی ذهنش میاد. این، مهم‌تری� دلیلیه که کتاب هیچ‌وق� نتونسته و نخواهد تونست توی ایران چاپ بشه.
سوم اینکه: موضوع ِ کتاب و شخصیت‌ها� داستان ِ قاسمی رو، زنانی تشکیل دادند که هر کدوم با یکی از مشکلات ِ فرهنگی ِ جامعه� جنسیت‌زده� ایران دست‌وپنج� نرم می‌کنن�. این به تنهایی، کتاب رو جزو معدود کتاب‌های� از ادبیات ایران قرار میده� که فمینیسم بی سر و صدا در خط به خطش جریان داره.
چهارم اینکه (و در مورد این یکی مطمئن نیستم) : کتاب به شیوه� جریان سیال ِ ذهن نوشته شده، که با این‌ک� نمونه‌ها� دیگری هم از این شیوه� نوشتاری در ادبیات داستان‌نویس� ایران داریم، اما از سبکی غربی پیروی می‌کن�. جدا از این، سیر زمانی ِ داستان به هم ریخته‌ست� و ما شاهد ِ عوض شدن زمان، حتی در یک پاراگراف هستیم؛ من شخصا کتابی ایرانی نخوندم که تونسته باشه از پس این قضیه بربیاد.
چه چیزی به کتاب لطمه زده؟
کتاب، انگار تلاشی بود برای بکت شدن؛ سبک ِ روایت، برای من یادآور کتابها� بکت بود.
از نظر شخصی من، کتاب اون‌جور� که باید درنیومده بود. گاهی لحن ِ داستان عوض می‌ش� و یکدست� ِ متن ِ کتاب از بین میرف�. همچنین، نثر کتاب، مخصوصا در نیمه� اول، بیشتر شبیه یک وبلاگ-نوشته بود؛ که با در نظر گرفتن ِ این‌ک� روی وبلاگ منتشر می‌شده� مطمئن نیستم که ایرادی به حساب بیاد، اما من رو نسبت به کتاب بدبین می‌کر�. در نهایت، پایان بندی ِ نسبتا عجولانه� کتاب، توی ذوقم زد.
رضا قاسمی
نویسنده‌ا� که نوازنده� قهاریست، از نوازندگان ِسه‌تا� ِ شهرام ناظری و محمد شجریان بوده، نمایشنامه نویس و کارگردان تئاتر بوده، و ناگهان همه رو رها می‌کن� و به رمان نوشتن روی میاره. رضا قاسمی خیلی چیزها رو امتحان کرده و در همه، جزو بهترین‌ه� به حساب میاد؛ این، نشون‌دهنده� هوش ِ سرشارش، توانایی‌ها� بالاش، و قدرت ِ هنری ِ غیرقابل انکارشه. تا ۳۸ سالگی در ایران بوده، و وقتی می‌بین� با وضعیت ِ سانسور در ایران نمی‌تون� کار کنه، به فرانسه مهاجرت می‌کن�. اولین کتابش، همنوایی ِ شبانه� ارکستر چوبها� با استقبال وحشتناکی رو به رو می‌ش� و جوایز بسیاری می‌گیر�. همنوایی، تنها کتاب ِ قاسمیه که تونست در ایران هم چاپ بشه و دو-سه رمان ِ دیگرش، به شکل پی‌دی‌اف� برای خوانندگان ِ داخل ِ ایران در سایتش منتشر شده.
فیلمی هم در مورد آثار و زندگیش ساختن، که دیدنش خالی از لطف نیست.
*
این، اولین خوانش ِ من از رضا قاسمی بود. حتما ازش کتابها� دیگه‌ا� هم خواهم خوند.
رضا قاسمی در وردی که برهه� میخوانن� دست به چند کار ِ جدید در ادبیات ِ ایران زده. اول اینکه، کتاب به صورت آنلاین نوشته شده؛ یعنی هر شب، فصلی از کتاب رو در وبلاگ شخصیش می‌نوشت� و خود نویسنده هم از روند ِ داستانش اطلاعی نداشته. به قول خودش، بداهه می‌نوشت� و سعی میکرد� داستان، خودش رو پیدا کنه. بعد از ۴۲ شب، کتاب رو از وبلاگش حذف می‌کن� و به روتوش ِ چیزی که نوشته می‌پرداز�. در نهایت، متن ِ نهایی رو با نام ِ "وردی که برهه� میخوانن�" منتشر می‌کن�.
دوم اینکه: نویسنده به زیبایی تونسته از شَر ِ سانسورهای ذهنیش خلاص بشه، و بی‌پرد� از هرچیز حرف بزنه؛ دقیقا همان‌طور� که توی ذهنش میاد. این، مهم‌تری� دلیلیه که کتاب هیچ‌وق� نتونسته و نخواهد تونست توی ایران چاپ بشه.
سوم اینکه: موضوع ِ کتاب و شخصیت‌ها� داستان ِ قاسمی رو، زنانی تشکیل دادند که هر کدوم با یکی از مشکلات ِ فرهنگی ِ جامعه� جنسیت‌زده� ایران دست‌وپنج� نرم می‌کنن�. این به تنهایی، کتاب رو جزو معدود کتاب‌های� از ادبیات ایران قرار میده� که فمینیسم بی سر و صدا در خط به خطش جریان داره.
چهارم اینکه (و در مورد این یکی مطمئن نیستم) : کتاب به شیوه� جریان سیال ِ ذهن نوشته شده، که با این‌ک� نمونه‌ها� دیگری هم از این شیوه� نوشتاری در ادبیات داستان‌نویس� ایران داریم، اما از سبکی غربی پیروی می‌کن�. جدا از این، سیر زمانی ِ داستان به هم ریخته‌ست� و ما شاهد ِ عوض شدن زمان، حتی در یک پاراگراف هستیم؛ من شخصا کتابی ایرانی نخوندم که تونسته باشه از پس این قضیه بربیاد.
چه چیزی به کتاب لطمه زده؟
کتاب، انگار تلاشی بود برای بکت شدن؛ سبک ِ روایت، برای من یادآور کتابها� بکت بود.
از نظر شخصی من، کتاب اون‌جور� که باید درنیومده بود. گاهی لحن ِ داستان عوض می‌ش� و یکدست� ِ متن ِ کتاب از بین میرف�. همچنین، نثر کتاب، مخصوصا در نیمه� اول، بیشتر شبیه یک وبلاگ-نوشته بود؛ که با در نظر گرفتن ِ این‌ک� روی وبلاگ منتشر می‌شده� مطمئن نیستم که ایرادی به حساب بیاد، اما من رو نسبت به کتاب بدبین می‌کر�. در نهایت، پایان بندی ِ نسبتا عجولانه� کتاب، توی ذوقم زد.
رضا قاسمی
نویسنده‌ا� که نوازنده� قهاریست، از نوازندگان ِسه‌تا� ِ شهرام ناظری و محمد شجریان بوده، نمایشنامه نویس و کارگردان تئاتر بوده، و ناگهان همه رو رها می‌کن� و به رمان نوشتن روی میاره. رضا قاسمی خیلی چیزها رو امتحان کرده و در همه، جزو بهترین‌ه� به حساب میاد؛ این، نشون‌دهنده� هوش ِ سرشارش، توانایی‌ها� بالاش، و قدرت ِ هنری ِ غیرقابل انکارشه. تا ۳۸ سالگی در ایران بوده، و وقتی می‌بین� با وضعیت ِ سانسور در ایران نمی‌تون� کار کنه، به فرانسه مهاجرت می‌کن�. اولین کتابش، همنوایی ِ شبانه� ارکستر چوبها� با استقبال وحشتناکی رو به رو می‌ش� و جوایز بسیاری می‌گیر�. همنوایی، تنها کتاب ِ قاسمیه که تونست در ایران هم چاپ بشه و دو-سه رمان ِ دیگرش، به شکل پی‌دی‌اف� برای خوانندگان ِ داخل ِ ایران در سایتش منتشر شده.
فیلمی هم در مورد آثار و زندگیش ساختن، که دیدنش خالی از لطف نیست.
*
این، اولین خوانش ِ من از رضا قاسمی بود. حتما ازش کتابها� دیگه‌ا� هم خواهم خوند.
February 24, 2017
من بسیار لذت بردم از کتاب. خیلی بیشتر از همنوایی و چاه بابل. مخصوصا که کتاب نسبتا بداهه نوشته شده و این، یعنی رضا قاسمی نویسنده توانمندی است که قصه را توی ذهنش خوب پرورانده است.
پنج ندادم، چون انتظار نداشتم کتاب تمام شود آن جایی که تمام شد.
ولی دست مریزاد جناب قاسمی..
پنج ندادم، چون انتظار نداشتم کتاب تمام شود آن جایی که تمام شد.
ولی دست مریزاد جناب قاسمی..
April 19, 2019
بهم گفته بودن بعد ۱۸ سالگی اجازه دارم بخونمش. اردیبهشت ۸۸ هجده ساله شده بودم. ۶ تیر همون سال کنکور دادم. شبش رفتم کتاب رو برداشتم و تا صبح خوندمش یه کله تا تموم شد. اتفاق خوش آن روزهای سخت بود. بعدها دو سه بار دیگه از سر تا ته خوندمش و چندین و چند بار تکه‌های� که خط کشیده بودم رو...
January 8, 2016
امروز يک نفس خواندمش ...
با تمام جملاتش عطسه کردم ... !!
عجيب بود ... !
عطسه هام از سرما خوردگيم بود ... ولی اين تقارن عجيب بود برام ... !!!
با تمام جملاتش عطسه کردم ... !!
عجيب بود ... !
عطسه هام از سرما خوردگيم بود ... ولی اين تقارن عجيب بود برام ... !!!
November 3, 2016
چرا هیچ خلوت عاشقانه‌ا� خلوت نیست، ازدحام است در تخخواب دو نفره؟ ..
وردی که برره‌ه� میخوانن� با یک غافلگیری بزرگ شروع شد! با اعلام اینکه من اثری بزرگ و متفاوت هستم. از شروع داستان فهمیدم که این کتاب فوق‌العاد� خواهد بود.
عجیب بیگانگی و دلتنگی شدید من برای متن فارسی بود! با اولین جمله حس کردم که چه قدر دور شدم از نگارش فارسی.
همه� هستی ام دردآلودِ همین مسائلِ کوچک است؛ چیزهائی که هر آدمی به سادگی از پس‌شا� برمی‌آی�. و من باید مثل خر گیر کنم در همان خمِ اول یا دوم. سهم نداده‌ان� انگار لمحه‌ا� آسایش؛ مگر به خواب یا به عالم مرگ. عشق هم سهم‌ا� برای ما شناست میانِ ماهیانِ تاریکِ اعماق؛ به ساعاتی که دریا هیچ نیست مگر همه� هول هستی
و این موضوع این کتاب است. زندگی ایرانی! ما و نسل ما خیلی لمسش نکرده‌ای� ولی درکش میکنیم� با هر نفسی که از این هوا کشیده‌ای� و هر لقمه‌ا� نان که از این خاک خورده‌ای� درکش کرده‌ای� و درد کشیده‌ای�.
همه� عمر از مسیر کج...
همه� راه‌ه� از مسیر کج...
بازی با زمان، برای نشان دادن آشفته بودن ذهن است. مالیخولیایی که از� همان فصل اول و حضور مرد در بیمارستان برای ما تداعی می‌شو�
همینطور که دراز کشیده‌ا� روی تخت، هیچ کار دیگری ندارم جز آنکه فکر کنم به همه چیز
و این آشفتگی ذهنی انگار خو گرفته در زندگی ایرانی ما.
در همان منطق‌الطی� هم، وقتی پرندگان به شوق دیدن سیمرغ سفر میکنند� بالاخره در هر مرحله از راه مرغانی هستند که می‌افتن� از پا. می‌گفتم�: انگار کُن تو هم یکی از همین مرغان؛ وقتی توانش نیست؛ وقتی توانش نبوده از اول...
چیزی کم است.چی؟ تنهایی؟ عشق؟ غربت؟ هویت؟ ترس؟ شاید همه� اینه� و البته سکوت. سکوتی که چون پرتگاهی فاصله� میان گذشته‌ا� خیلی دور و حالی نزدیک را پر می‌کن�. سکوتی که میتوان� هرچیزی باشد در این زمانی که از دست رفته، زمانی که شاید این قدر تلخ بوده که حتی بیان زیبا نیز نمی‌توانست� آن را برای کاغذ قابل تحمل کند.
همان وردی که برهه� میخوانن� وقتی پیشانی‌شا� حنا می‌بندن� تا بعد ببرندشان به قربانگاه.� همان وردی که من می‌خوان�... چون همیشه چیزی... در من هست که اضافی ست...
April 19, 2015
پاریس هم شده بود قبرستان؛ نقشه ای که انگار یکی تیغ برداشته بود و همینطور تکه تکه از جغرافیاش بریده بود تا فقط همین تکه ای بماند که چاردیواری آپارتمانم بود. نقطه به نقطه شهر، هر جا ردی از او بود، به من می گفت که او رفته است برای ابد؛ که این تکه ها برای ابد حذف شده اند از نقشه ی شهر.
از متن کتاب
از متن کتاب
June 5, 2017
وای من چقد دوسش داشتم...
زودتر باید برم سراغ کتابای دیگه ی نویسنده ش...
زودتر باید برم سراغ کتابای دیگه ی نویسنده ش...
June 13, 2015
صفحه های کتاب (پی دی اف اش را می خواندم) نشان می داد 215 صفحه دارد. به صفحه 185 که رسیدم تهش نوشته بود: پاریس- آوریل 2002 تا اوت 2007
فکر کردم این هم یکی از مسخره بازی هایش است... اما پایین تر که رفتم فصل بعدی درکار نبود... «اشاره» شروع می شد... عادت داشتم رمان هایی را که غرقم میکنند تند بخوانم اما دیر تمام کنم... فصل های آخر را کش بدهم و نگذارم زود تمام شود... اما این یکی ناگهان تمام شد؛ برای همین هنوز جای خالیش را مثل دندان کشیده شده میتوان حس کرد... که هربار زبانت را به لثه نرم و خونی زیرش میکشی تا مطمئن شوی واقعا افتاده؟
نمی دانم چطور یک رمان اینقدر قشنگ میشود... اینقدر ساده و خوش نوشت
نمیخواهم زیاد بنویسم تا زیادی درباره اش اغراق کنم... میدانم تازه تمامش کردم و داغم! ر
رمان «وردی که برای بره ها می خوانند» یک فوگ بود؛ با همان مولفه ها: شرح، بسط و تکرار... بدون زمان بندی خطی و روایت خطی
اما فقط سبک و ساختارش نبود که زیبایش کرده بود... یا فقط از بداهه نگاری بودنش تعجب نمی کنید
اینش زیبا و تعجب آور بود که چگونه از یک مشت «روایت» روزمره می توان یک «روایت» به این جذابی دید: با طنزهای نیمه رکیک و خنده آورش... با خاطرات تلخ و ماندگارش... با انتقادات ضمنی اش از فرهنگ عامه... با روابط عاشقانه نیمه کاره مانده اش... که همه شان درهمه رمان ها دیده می شود، اما «روایت» این یکی سالها با آدم می ماند
جدا از رمان، یادداشت های نویسنده (همان 30صفحه آخر کتاب) هم که حاشیه متن است جذابیت خاص خود را دارد... البته نه جذابیت «دیدن لباس زیر نویسنده»... بلکه جذابیت نحوه شکل گرفتن یک رمان... آنهایی که یادداشت های فئودور داستایوفسکی یا ویرجینیا وولف را درمورد رمان هایشان دیده اند می دانند این چه لذتی است: سهیم بودن در لذت شکل گیری اثر
امیدوارم کارهای دیگرش را به زودی بخوانم: «همنوایی شبانه ارکستر چوبها» و «چاه بابل»ر
فکر کردم این هم یکی از مسخره بازی هایش است... اما پایین تر که رفتم فصل بعدی درکار نبود... «اشاره» شروع می شد... عادت داشتم رمان هایی را که غرقم میکنند تند بخوانم اما دیر تمام کنم... فصل های آخر را کش بدهم و نگذارم زود تمام شود... اما این یکی ناگهان تمام شد؛ برای همین هنوز جای خالیش را مثل دندان کشیده شده میتوان حس کرد... که هربار زبانت را به لثه نرم و خونی زیرش میکشی تا مطمئن شوی واقعا افتاده؟
نمی دانم چطور یک رمان اینقدر قشنگ میشود... اینقدر ساده و خوش نوشت
نمیخواهم زیاد بنویسم تا زیادی درباره اش اغراق کنم... میدانم تازه تمامش کردم و داغم! ر
رمان «وردی که برای بره ها می خوانند» یک فوگ بود؛ با همان مولفه ها: شرح، بسط و تکرار... بدون زمان بندی خطی و روایت خطی
اما فقط سبک و ساختارش نبود که زیبایش کرده بود... یا فقط از بداهه نگاری بودنش تعجب نمی کنید
اینش زیبا و تعجب آور بود که چگونه از یک مشت «روایت» روزمره می توان یک «روایت» به این جذابی دید: با طنزهای نیمه رکیک و خنده آورش... با خاطرات تلخ و ماندگارش... با انتقادات ضمنی اش از فرهنگ عامه... با روابط عاشقانه نیمه کاره مانده اش... که همه شان درهمه رمان ها دیده می شود، اما «روایت» این یکی سالها با آدم می ماند
جدا از رمان، یادداشت های نویسنده (همان 30صفحه آخر کتاب) هم که حاشیه متن است جذابیت خاص خود را دارد... البته نه جذابیت «دیدن لباس زیر نویسنده»... بلکه جذابیت نحوه شکل گرفتن یک رمان... آنهایی که یادداشت های فئودور داستایوفسکی یا ویرجینیا وولف را درمورد رمان هایشان دیده اند می دانند این چه لذتی است: سهیم بودن در لذت شکل گیری اثر
امیدوارم کارهای دیگرش را به زودی بخوانم: «همنوایی شبانه ارکستر چوبها» و «چاه بابل»ر
January 13, 2010
نسخه ی موبایلی این کتاب رو خوندم. اون هم تو اتوبوس. واقعا غافلگیر شدم. اولین کتابی بود که از رضا قاسمی میخوندم. ما ایرانی ها همیشه تو ذهنمون یه خودسانسوری های وحشتناکی داریم که به انواع و اقسام شکل ها خودش رو میتونه نشون بده. تبریک میگم به آقای قاسمی که تونسته اینقدر به خودش نزدیک بشه... کاری که شاید من هیچ وقت نتونم انجامش بدم
...
...
August 15, 2015
بسیار از نحوه روایت "وردی که بره ها می خوانند" لذت بردم. در حین خوندنش گاهی لبخند به لب آدم میشینه، از جنس لبخندی که از شنیدن یک جوک در مورد مسائلی که برای خیلی از ما ها تابو محسوب میشه به لب آدم میاد و گاهی از غصه مو به تن آدم سیخ میشه. اولین کتابی بود که از "رضا قاسمی" می خوندم، "همنوایی شبانه ی ارکستر چوب ها" رو گذاشتم توی نوبت خوندن و حتما خیلی زود میرم سراغش .
September 17, 2018
در کمتر از بیست و چهار ساعت خوندمش و بی نهایت دوستش داشتم. رضا قاسمی قلم ارزشمندی برای ادبیات ما داره. جنس نگاهش به زندگی، بازی با کلمات به شاعرانه ترین حالت و پرداختن به مسائلی که خط قرمز محسوب میشن، نقطه قوت روایتشه. حتی میتونی بعد از خوندن با خودت بگی اونطور که میگفتن اروتیک نبود! (چاه بابل رو هنوز نخوندم شاید بعدها نظرم تغییر کرد :)) )
بعضی از بخش‌ه� و کلمات واقعا تا عمق وجودم نفوذ میکرد و بعدش یه نفس عمیق میکشیدم� و تو ذهنم مرور میکردم که چرا اینقدر خوبه؟ و دوباره یادم� میفتاد که لذتی بالاتر از مطالعه هست واقعا؟ (همون جمله� معروف تولستوی)
یادداشت های انتهایی کتاب درباره بداهه نویسی و نحوه شکل‌گیر� رمان هم برام جالب بود. وقتی نویسنده ها از ماهیت نوشتن و خلق کتاب‌هاشو� حرف میزنن نوشته‌هاشو� کاریزمای متفاوت و عجیبی داره.
بعضی از بخش‌ه� و کلمات واقعا تا عمق وجودم نفوذ میکرد و بعدش یه نفس عمیق میکشیدم� و تو ذهنم مرور میکردم که چرا اینقدر خوبه؟ و دوباره یادم� میفتاد که لذتی بالاتر از مطالعه هست واقعا؟ (همون جمله� معروف تولستوی)
یادداشت های انتهایی کتاب درباره بداهه نویسی و نحوه شکل‌گیر� رمان هم برام جالب بود. وقتی نویسنده ها از ماهیت نوشتن و خلق کتاب‌هاشو� حرف میزنن نوشته‌هاشو� کاریزمای متفاوت و عجیبی داره.
October 2, 2009
راستش، اگر زنده‌ا� هنوز، اگر گه‌گا� به نظر می‌رس� که حتا پُرم از جنبشِ حيات، فقط و فقط مال بی‌جربزه‌گی‌س�. می‌دان� کسی که تا اين سن خودش را نکشته بعد از اين هم نخواهد کشت. به همين قناعت خواهد کرد که، برای بقاء، به طور روزمره نابود کند خود را: با افراط در سيگار؛ با بی‌نظم� در خواب و خوراک؛ با هر چيز که بکشد اما در درازای ايام؛ در مرگ بی‌صد�
June 20, 2007
" چرا هيچ خلوت عاشقانه اي خلوت نيست. ازدحام جمعيت است در تختخوابي دو نفره؟چرا هر كسي چند نفر است، چهرهايي تماما گوناگون؟چرا عاشق كسي ميشويم اما با كسي ديگر به بستر ميرويم؟ چرا عشق جماعي ست دسته جمعي كه در آن هر كسي هر كسي را مي گ.ا.ي.د جز من كه هميشه گ.ا.ئ.ي.د.ه ميشوم؟ "
August 7, 2015
پارسال همین موقع های تابستون همنوایی رو خوندم. با وجود نثر به شدت جذاب تمایل خودآزار گونه ای باعث میشد کش بدم قضیه رو. که اصن وقتی کتاب رو میخونم حالم یه جور خوبی بده :)) تمام شد بلاخره. آدم رو با ترس ها و کابوس ها و گذشته و هر چیزی که تلاش میکنیم تا توی گودال دفنش کنیم و خودمونو نبینیم آشتی میده. که اگر جراتش رو داری کتاب رو بخون وبرهنه بایست به تماشای خودت. آخ که من چقدرررر این مرد دیوانه رو دوست دارم!
August 10, 2011
انسان شهرش را عوض میکند� کشورش را عوض می‌کن� و کابوس‌ه� را نه. فرقی هم نمی‌کن� سوار کدام قطار شده باشی و در کدام یک از ایستگاه‌ها� جهان پیاده شده باشی، این تنها جامه‌دانی‌س� که وقتی باز می‌کن� همیشه لبالب است از همان کابوس.
March 30, 2017
حالا باز روز از نو ترک سیگار از نو . همه ی هستی ام درد آلودِ همین مسائل کوچک است ؛ چیزهایی که هر آدمی به سادگی از پس شان بر می آید . و من باید مثل خر گیر کنم در همان خمِ اول یا دوم . سهم نداده اند انگار لمحه ای آسایش ؛ مگر به خواب یا به عالمِ مرگ . عشق هم سهم اش برای ما شناست میانِ ماهیانِ تاریکِ اعماق ؛ به ساعاتی که دریا هیچ نیست مگر همه ی هول هستی
....
سهم نداده اند انگار لمحه ای آسایش
مگر به خواب
یا به عالم مرگ
...
به ساعاتی که دریا هیچ نیست مگر همه ی هول هستی
...
....
سهم نداده اند انگار لمحه ای آسایش
مگر به خواب
یا به عالم مرگ
...
به ساعاتی که دریا هیچ نیست مگر همه ی هول هستی
...
October 17, 2014
میرف� و دردِ من شروع می‌ش�. اما همينکه زخم اندکی التيام می‌يافت� برمی‌گش�. می‌گف� «هيچکس مثل تو مرا نمی‌فهمد�. هيچکس هم مثل او مرا نمی‌فهمي�. پس مخفيانه ادامه می‌دادي�. اما تمامِ مدت ترس داشت مبادا کسی، آشنائی، ببيندمان. بعد که اين ترس‌ه� تيغ می‌ش� و تکه‌تک� می‌بري� از روح، باز تشويق‌ا� میکرد� برود. قبول نمی‌کر�. خسته که می‌شدي� از پنهان‌کار� و ترس، میرف�. اما با هر رفت و برگشت تکه� ديگری از روح من به غارت میرف�. بار آخر که رفت، تازه فهميدم که هر چيز غرامتی دارد
December 15, 2017
کتاب از لحظه ی ورود یه فرد نسبتا روان پریش به بیمارستان شروع میشه و با خروجش از بیمارستان به پایان می رسه. فردی که برای انجام یه عمل جراحی بستری شده و لحظه به لحظه ی گذشتش رو به خاطر میاره. زمان روایت کتاب به طور مداوم بین گذشته و حال جا به جا میشه. کتاب سبک نگارشی به شدت متفاوتی داره. این کتاب به صورت فی البداهه نوشته شده و هر روز نویسنده یه قسمت هایی از رمان رو به صورت فی البداهه و آنلاین نوشته و توی وبش قرار داده. یه کتاب به شدت بدون سانسوره و بنظرم نوشتنش تابو شکنی بزرگی محسوب میشه..
قبلا هم کتاب "همنوایی شبانه ارکستر چوب ها" رو از رضا قاسمی خونده بودم و میتونم بگم که قلم و شیوه ی روایتش برای من خیلی خیلی جذابه. این کتابو هم واقعا دوست داشتم..
قبلا هم کتاب "همنوایی شبانه ارکستر چوب ها" رو از رضا قاسمی خونده بودم و میتونم بگم که قلم و شیوه ی روایتش برای من خیلی خیلی جذابه. این کتابو هم واقعا دوست داشتم..
January 13, 2019
فکر می‌کن� در بهترین زمانِ ممکن این کتاب رو خوندم
خیلی خوب بود
خیلی خوب بود
July 26, 2013
انسان شهرش را عوض می کند ،کشورش را عوض می کند و کابوس ها را نه،فرقی هم نمی کند سوار کدام قطار شده باشی و در کدام یک از ایستگاه های جهان پیاده شده باشی،این تنها جامه دانی ست که وقتی باز می کنی همیشه لبالب است از همان کابوس
.
.
در حالت عمودی آدم بیشتر زمین را میبیند ؛واقعیت را.و در حالت افقی (مثل حالا که دراز کشیده ام روی تخت روان )سقف را ؛وهم را؛سفیدی یکدست را.
.
حس میکنم چیزی برای همیشه در من مرده است.چیزی گنگ.نمی دانم چه.اما چیزی مرده است.حسی است مثل حس دختری عاشق که برخلاف میل اش ناچار شده است سقط جنین بکند.
.
انگار رویا را متحقق میکنند اما به وقتی که وقتش نیست و در جایی که جایش نیست.
.
فلجم کرد این کتاب ،مثل یه بچه ی بهونه گیر دست و پامو میکوبم به در و دیوار،میخوام بدونم پس اون چهل پله ای که من دنبالشم کجاست؟!
.
.
در حالت عمودی آدم بیشتر زمین را میبیند ؛واقعیت را.و در حالت افقی (مثل حالا که دراز کشیده ام روی تخت روان )سقف را ؛وهم را؛سفیدی یکدست را.
.
حس میکنم چیزی برای همیشه در من مرده است.چیزی گنگ.نمی دانم چه.اما چیزی مرده است.حسی است مثل حس دختری عاشق که برخلاف میل اش ناچار شده است سقط جنین بکند.
.
انگار رویا را متحقق میکنند اما به وقتی که وقتش نیست و در جایی که جایش نیست.
.
فلجم کرد این کتاب ،مثل یه بچه ی بهونه گیر دست و پامو میکوبم به در و دیوار،میخوام بدونم پس اون چهل پله ای که من دنبالشم کجاست؟!
April 19, 2018
حتمی کتابی که دو شب تا نصفه شب منا بیدار نگه داشته تا تموم بشه کتاب خوبیه دیگه.
خط سیز غیر مستقیم داستان برام جذابیت زیای داره در کنار اون اشاره های جنسی که برای ما مخاطب های فارسی زبان چیز عجیب و جدیدیه کتاب هاای
قاسمی را برام جذاب میکنه
در مورد کتاب چیزی نمیتونم بنویسم چون مغزم هنوزر از این کتابه ولی میتونم توصیه کنم بخونیدش پشیمون نمیشین
خط سیز غیر مستقیم داستان برام جذابیت زیای داره در کنار اون اشاره های جنسی که برای ما مخاطب های فارسی زبان چیز عجیب و جدیدیه کتاب هاای
قاسمی را برام جذاب میکنه
در مورد کتاب چیزی نمیتونم بنویسم چون مغزم هنوزر از این کتابه ولی میتونم توصیه کنم بخونیدش پشیمون نمیشین
October 14, 2018
از پنجره ی قطار(شیشه ی شفاف و تمیزش) می دیدم تمامِ بیابانهای خشک را. بطری آب را گذاشته بودم لبِ پنجره و می لرزید سطح آب درونش و یک جور سرخوشی داشت انگار برای خودش و یک جور همسفرِ ما شده بود از کنار خطی که آهن بود، موازی با هم و تراورس های صبور که هر چند ده سانتی می تر دو خط را، موازی را، وصل کرده بودند به هم. آن اول ها تراورس ها چوبی بوده اند، نمونه اش را در ایستگاهِ پل سفید دیده بودم در ایستگاهی متروک وقتی از میانِ حجم مِه عبور کرده بودیمو شهر و آدم ها را جا گذاشته بودیم بی آنکه کسی سر در پی ما داشته باشد. نیمروز بود که حرف می زدیم با زنانی که شالی کار بودند. تا زانو در لای و گِل و یکی شان که آبستن بود، کودکی که در شکمِ مادر بوی شالیزار خوابش کرده بود و گرما کلافه می کرد همه را و زنان خم و راست می شدند و در بازارِ قدیمی ی ساری من از درگاهی گذشتم با دری چوبین. سنگین و کهنه سال و جا به جا پر از صدای پای ادمهای عبور کرده... جا به جا رد پای هزار و سیصد و شصت خاطره که در لا به لای موهای تو گم شده بود و هیچ گاه کاش تمام نمی شد آن راههای آهنی با تراورس های سیمانی جدید. هشت و نیم شب رسیده بودیم آخر
#
قاسمی دست کرده است در جانِ من با هر بخشِ داستان. این داستانِ شکل یافته از خُرده روایت ها که به وحدتی اُرگانیک می رسند در عین تب دار بودن و چقدر برّا؛ و چقدر تیز اما لطیف مانند تیغِ جراحی که وقتی می گذاری اش روی پوست آی شفاف می برد و آنقدر تمیز پاره می کند عضله و عصب را که می رسد به هرچه کابوس است در بسترِ خاطره که نگفتنی! می برد و عریان می کند و اما در آخر کار این زخمی که به جا می ماند که باید یک روز خوب بشود و مگرنباید زمان بگذرد تا خوب بشود هر زخمِ ناسوری؟ و مگر کهنه که می شود زمانت و بوی نا می گیرد ذهن؛ هر خاطره ی برنده ای را می شود برداشت و دوباره تیغ کشید به ذهن که بیرون بریزد همه ی چرک و خون و خلوص و طراوت؟ چه می کند؟ بیداد می کند. مانند زخمه ها بر تنِ خسته ی سه تار ی کهنه سال با اندامی زیبا و صدایی بی غبار! و این زبانِ بی تکرارِ نوشته که هی طعمش شیرین تر می شود و مگر شوکران همین نیست؟ که می نوشی اش تا جان بدهی؟ خواسته و دانسته... دانسته و خواسته
این داستانِ ستاره باران. درجه یک. آی خواندنی و هی مدام برنده ی ذهن و جان و هی تو که درد کشیدن به مذاقت خوش می آید. داستانِ بیمار شدن و بیمار ماندن و دوست داشتن بیماری. بیماری بیرون کشیدن همه ی کابوس های غبار گرفته. و کشف... کشفِ هزار و هزار و هزار حسّ گم شده ی در تو به توی ذهن و آدم های عزیزِ از یاد رفته ی نافراموش
بی اندازه لذت بخش بود... بی نهایت
1397/07/22
#
قاسمی دست کرده است در جانِ من با هر بخشِ داستان. این داستانِ شکل یافته از خُرده روایت ها که به وحدتی اُرگانیک می رسند در عین تب دار بودن و چقدر برّا؛ و چقدر تیز اما لطیف مانند تیغِ جراحی که وقتی می گذاری اش روی پوست آی شفاف می برد و آنقدر تمیز پاره می کند عضله و عصب را که می رسد به هرچه کابوس است در بسترِ خاطره که نگفتنی! می برد و عریان می کند و اما در آخر کار این زخمی که به جا می ماند که باید یک روز خوب بشود و مگرنباید زمان بگذرد تا خوب بشود هر زخمِ ناسوری؟ و مگر کهنه که می شود زمانت و بوی نا می گیرد ذهن؛ هر خاطره ی برنده ای را می شود برداشت و دوباره تیغ کشید به ذهن که بیرون بریزد همه ی چرک و خون و خلوص و طراوت؟ چه می کند؟ بیداد می کند. مانند زخمه ها بر تنِ خسته ی سه تار ی کهنه سال با اندامی زیبا و صدایی بی غبار! و این زبانِ بی تکرارِ نوشته که هی طعمش شیرین تر می شود و مگر شوکران همین نیست؟ که می نوشی اش تا جان بدهی؟ خواسته و دانسته... دانسته و خواسته
این داستانِ ستاره باران. درجه یک. آی خواندنی و هی مدام برنده ی ذهن و جان و هی تو که درد کشیدن به مذاقت خوش می آید. داستانِ بیمار شدن و بیمار ماندن و دوست داشتن بیماری. بیماری بیرون کشیدن همه ی کابوس های غبار گرفته. و کشف... کشفِ هزار و هزار و هزار حسّ گم شده ی در تو به توی ذهن و آدم های عزیزِ از یاد رفته ی نافراموش
بی اندازه لذت بخش بود... بی نهایت
1397/07/22
November 19, 2015
عنوان: وردی که بره ها میخوانند - رمان؛ اثر: رضا قاسمی؛ مشخصات نشر: تهران، نیلوفر، 1383، در 165 ص، شابک: 9644482506؛ موضوع: داستانهای نویسندگان ایرانی قرن 14 هجری قرن 21 م
November 23, 2018
چند صفحه که از خوندنم گذشت برگشتم اسم نویسنده رو نگاه کردم تا مطمئن بشم ایرانیه! از صراحت و بی‌‌پروای� کلام تعجب کرده بودم! آخه ما ایرانی ها عادت داریم به در لفافه حرف زدن به غیر مستقیم صحبت کردن به باید و نباید های فرهنگی به رعایت خط قرمز ها و.... ولی این کتاب به دور از همه این چیزها خیلی راحت و صمیمی و با جسارت حرف شو میزنه کتاب بداهه نوازیست شاید خاطره انگاری ولی هرچیزی که هست تلخه تلخ از نوع انسان رها شده ای در غربت و من با تمام وجودم این تلخی و تنهایی القا شده رو احساس کردم
March 12, 2013
خَب، من زبانم قاصره در مورد «وردی که بره ها می خوانند». رضا قاسمی یه نویسنده ی بالفطره س، انگار فقط به دنیا اومده که بنویسه، انگار فلسفه ی وجودیش نوشتن «وردی که بره ها می خوانند» بوده. دارم بزرگ نمایی می کنم؟ به هیچ وجه. به گفته ی خودش این رمان برای بار اول،آوریل سال 2002 و به اسم «دیوانه و برج مونپارناس» به عنوان رمان آنلاین، به صورت فی البداهه و زیر چشم خواننده ها، به مدت چهل و دو شب (هر شب یک قسمت) روی سایت شخصی اش نوشته و منتشر شده. خب، من به نوبه ی خودم اینو که خوندم(آخرِ رمان چند صفحه روزنوشت های وبلاگیِ رضا قاسمیه در موردِ رمان) گوشام سوت کشید. شاید در این زمینه خیلی ندید بدید هستم ولی خودش می گه که این رمان اولین رمانیه که در فارسی به این شکل نوشته شده. وای،� من عاشق این رفت و برگشت های توی زمانشم که انقدر تمیز از آب درومده، عاشق اون توصیفاش از جنوب شدم و اون مدحی که درباره ی نوای نی انبون داره(من خودم در اعماق وجودم ارادتِ خاصی به صدای نی انبون دارم و وقتی صدای نی انبون طنین افکن می شه در اکثر غریب به اتفاق موارد اگر جَو اجازه بده بلند می شم و ریز میام و از این امر به خصوص توی عروسیم وقتی نی انبون زنِ ارکستر با نی انبونش اومد توی جمع هیچ فروگذار نکردم و همه ی حرف وحدیث های احتمالیِ بعدشو که «دیدی عروس چه سرخوش بود» به جون خریدم. توضیح این که من جنوبی نیستم ولی خرابِ نوای نی انبون هستم)� داشتم چی می گفتم؟
February 28, 2017
پیش از این، همنوازی شبانه‌یارکست� چوب‌ه� را خوانده بودم. بازهم با نثری دقیق و گیرا مواجه شدم که از گزافه گویی و توضیح بیهوده می‌پرهیز�. تفاوت این بود که همنوازی نگاهی بیشتر به یک جمعیت که سکونشان به یکدیگر پیوند خورده دارد، تا وردی که بره ها می خوانند.
جدای از همه� اینها، من شیفته� زمان های غیرخطی ام. این رمان/داستان ها، با وجود پیشروی، نمی گذارند صفحات پیشین را از یاد ببری.
جدای از همه� اینها، من شیفته� زمان های غیرخطی ام. این رمان/داستان ها، با وجود پیشروی، نمی گذارند صفحات پیشین را از یاد ببری.
January 22, 2013
خیلی لذت بردم ازش. فکر میکنم یکی از بهترین کارایی بوده که خوندم، هنوز داستان و شخصیت این داستان حضور دارند در ذهنم- فکر کنم از اون شخصیت های پایدار باشه که هیچوقت ولت نمیکنه. به هرحال چیزی که الان دلم میخواد اینه که نویسنده بهم بگه: تو نخون جیگر، خسته میشی، من خودم برات میخونم
September 12, 2018
اولین کتابیه که از رضا قاسمی خوندم
واقعیتش کتاب در حد تعریفهایی که ازش شنیده بودم نبود ولی من دوستش داشتم و از خوندنش لذت بردم
فک کنم برای اینکه بتونم قضاوت کنم لازم باشه بقیه کتابهاش رو هم بخونم چون گویا این کتاب حالت بداهه نویسی داخل وبلاگشون بوده و شاید معیار مناسبی برای سنجیدن عیار نویسندگی ایشون نباشه
نکاتی از کتاب که خیلی برام جذاب بود روایت غیر خطی و صراحت بیان راوی و طنز تلخش بود
واقعیتش کتاب در حد تعریفهایی که ازش شنیده بودم نبود ولی من دوستش داشتم و از خوندنش لذت بردم
فک کنم برای اینکه بتونم قضاوت کنم لازم باشه بقیه کتابهاش رو هم بخونم چون گویا این کتاب حالت بداهه نویسی داخل وبلاگشون بوده و شاید معیار مناسبی برای سنجیدن عیار نویسندگی ایشون نباشه
نکاتی از کتاب که خیلی برام جذاب بود روایت غیر خطی و صراحت بیان راوی و طنز تلخش بود
April 10, 2018
بالاخره اسم کتاب چیه؟
(روی جلد نوشته وردی که "بره" ها می خوانند اما بالای کتاب نوشته شده "برده"!!!!)
اولین تجربه قاسمی خوانی من!
به نظرم "رضا قاسمی" آشنا مینویسد، نثر ساده ای داشت ولی آشفته!
یعنی بیشتر احساس میکردم بداهه نویسی است یا انگار نویسنده نوشته تا از دست افکارش خلاص شه!
البته بعدتر، در انتها کتاب خود نویسنده توضیح داده:
"این رمان، بار نخست، در آوریل سال ۲۰۰۲ و با نام "دیوانه و برج مونپارناس" به عنوان رمان آنلاین، به صورت فی البداهه و زیر چشم خوانندگان، به مدت چهل و دو شب (هر شب یک قسمت) روی سایت شخصی من (نویسنده رو میگه ها!) نوشته و منتشر شده است.
"وردی که برده ها می خوانند" روایت بازنویسی شده همان متن است..."
به طور کلی در مورد "وردی که برده ها میخوانند" باید بگم:
کمی آروتیک ولی نه انقدر آزاردهنده نه آنقدر قابل هضم... (البته شاید آروتیک واژه چندان مناسبی برای کتاب نباشد!)
کمی گاها امیرخانی وار و شعاری...
کمی تامل برانگیز، که بنشینی و با خودت فکر کنی...
بعدن نوشت: به سراغ "همنوایی شبانه ارکستر چوبها" خواهم رفت
(روی جلد نوشته وردی که "بره" ها می خوانند اما بالای کتاب نوشته شده "برده"!!!!)
اولین تجربه قاسمی خوانی من!
به نظرم "رضا قاسمی" آشنا مینویسد، نثر ساده ای داشت ولی آشفته!
یعنی بیشتر احساس میکردم بداهه نویسی است یا انگار نویسنده نوشته تا از دست افکارش خلاص شه!
البته بعدتر، در انتها کتاب خود نویسنده توضیح داده:
"این رمان، بار نخست، در آوریل سال ۲۰۰۲ و با نام "دیوانه و برج مونپارناس" به عنوان رمان آنلاین، به صورت فی البداهه و زیر چشم خوانندگان، به مدت چهل و دو شب (هر شب یک قسمت) روی سایت شخصی من (نویسنده رو میگه ها!) نوشته و منتشر شده است.
"وردی که برده ها می خوانند" روایت بازنویسی شده همان متن است..."
به طور کلی در مورد "وردی که برده ها میخوانند" باید بگم:
کمی آروتیک ولی نه انقدر آزاردهنده نه آنقدر قابل هضم... (البته شاید آروتیک واژه چندان مناسبی برای کتاب نباشد!)
کمی گاها امیرخانی وار و شعاری...
کمی تامل برانگیز، که بنشینی و با خودت فکر کنی...
بعدن نوشت: به سراغ "همنوایی شبانه ارکستر چوبها" خواهم رفت
Displaying 1 - 30 of 215 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.