ŷ������

‏چو�� گشتاسب به ملک عجم بنشست او را گفتند: «بخت‌نصر�� سپهدار پدرت، بیت‌المقد�� را ویران کردست.» او را سخت اندوه آمد. کس فرستاد به بابل، سرهنگی نام او کورش، و مر بخت‌نص�� را از آن ولایت معزول کرد و مر آن را به کورش داد، ‏�� گفت: «آن اسیران بیت‌المقد�� را آزاد کن.»
این خلیفت گشتاسب [کورش] بیامد به بابل و بخت‌نص�� را باز فرستاد به بلخ، و خود به ملک عراق بنشست و منادی بانگ کرد که: «هرکه از بنی اسرائیل ایدر اسیر است، وی آزادست.»

حکم جادو چنان است که هر گاه که جادوگر جادویی کند، آن چیز به چشمِ خلق به گونۀ دیگر نماید جز آن که به حقیقت است. و چون جادو بگذرد، آن چیز هم بازِ حالِ خویش شود چنان که بود. زیرا که جادو را دوام نباشد به همیشگی، جادو یک زمان باشد یا یک روز یا یک ماه. و ایدون گویند که: بزرگتر جادویی که بماند، چهل روز ماند و بیش نماند. و هر گاه که جادوگر چوب را مار گرداند، چون جادو بگذرد آن مار همچنان چوب گردد.

ساره را از هاجر رشک آمد و نیز صبر نتوانست کردن. سوگند خورد که من یکی اندام هاجر ببُرم. و همی‌خواس�� که دستش را ببرد یا پای یا گوش یا بینی. از خدای بترسید و اندیشه کرد و گفت: این گناه من کردم که هاجر به ابراهیم بخشیدم، اکنون بزه بوَد اگر من دستی یا پایی از آنِ او ببرم.
و چاره نبود، چراکه سوگند خورده بود. پس تدبیر کرد و گفت: لَختی از فرج او ببرم تا او را آرزوی مردان کمتر آید. پس لختی از فرجش ببرید تا شهوت از او کمتر شد.

‏‎رو�� رستخیز آفتاب و ماهتاب را بیارند تاریک شده و بالای سر مردم بدارند چون دو کاسهٔ سیاه تا همهٔ خلق ایشان ببینند. و باز به دوزخ آرندشان تا آتش گردند که خدای عزّوجل ایشان را هر دو از آتش آفرید.