ŷ������

گفت: «تو فرزند آدم نیستی. تو خدای زمین و آسمانی و خود را نشناسی. تو بر آسمان بودی و این زمین را تو آفریدی. بر آسمان کار آسمان‌ه�� راست کردی و بر زمین آمدی تا کار زمین راست کنی و باز به آسمان شوی، اکنون خویشتن را فراموش کردی. من یکی از فرشتگان تو بودم و بیامدم که تو را آگاه کنم.»

خوک و گربه به زمین نبودند و خدای تعالی ایشان را به کشتی نوح اندر آفرید.
و آن بود که به کشتی اندر پلیدی و سرگین چهارپایان و غایط مردمان بسیار گرد آمد و مردم را رنج رسید. خدای تعالی نوح را بفرمود که به دنبال فیل دست فرو مالید، از دنبال فیل نر و ماده دو خوک فرو آمد و آن همه پلیدی‌ه�� بخورد.
و دیگر آن که موش در کشتی بسیار شد و طعام مردم را می‌خوردن�� و بیم آن بود که کشتی را سوراخ کنند. خدای تعالی نوح را بفرمود که دست بر سر شیر بمال. پس دیگر بار دست بر سر شیر فرومالید. شیر عطسه‌ا�� بکرد و گربه جفتی نر و ماده از بینی شیر فرو افتاد تا آن موشان را بخورد.

پس چون نوح از کشتی بیرون آمد بر سر کوه چهل روز بماند و زمین هر آبی که داده بود همه فرو برد و آن آبی که از آسمان فرو آمده بود، نتوانست فرو بردن که آنِ عذاب بود و تلخ و شور بود. اکنون آب این دریاها همه شور و تلخ است، از آن است که آب طوفان نوح بود.

چون چهارصد سال از ملکت نمرود برآمد، خدای عزّوجل فرشته‌ا�� سوی نمرود فرستاد و او را پند داد و گفت: از خدای بترس که ملک او از آن تو بیشتر است و سپاه او از آن تو بیشتر.
نمرود گفت: من جز خویشتن هیچ خدای نشناسم. اگر ملک آسمان را سپاه است، بگوی تا بیاورد تا من نیز سپاه خود بیارم.
فرشته گفت: شو سپاه خویش بیار.
پس نمرود سه روز همهٔ سپاه خویش را گرد کرد و روز چهارم سپیده‌د�� همه برنشاند، خلقی بی اندازه. و از شهر بیرون آمد و بایستاد، و همی چشم داشت که خدای آسمان سپاه از کدام سوی فرستد.
خدای عزّوجل آن فرشته را سوی او باز فرستاد و گفت: ای بندهٔ ضعیف، مکن که تو با سپاه خدای برنیایی.
نمرود گفت: خدای را بگوی که من سپاه خویش آوردم، اگر سپاه داری بیار!
پس چون نمرود نپذیرفت، خدای عزّوجل یکی پشهٔ ضعیف را که از او ضعیف‌ت�� نبود بفرمود تا بینی نمرود بر شد و به سرش اندر رفت و آنجا همی ببود و مغزش همی خورد. و هر گاه چیزی بر سرش بر زدندی آن پشه خاموش شدی و آن خارش از وی کم شدی. و چون دست از زخم بازداشتندی، آن پشه باز خوردن گرفتی. پس خایسک‌ها�� آهنین کردندی و هر کس هر چند توانستی بر سر وی زدی و هر که بیشتر زدی گرامی‌ت�� بودی. پس هم بر کافری بمرد و جاودانه دوزخیگشت.