ŷ������

“Na vasi zvoni.
Burja solze posuši.
Cingcingel cingcong.”
― Svetlana Makarovič, Zima vezilja

“Što volite najviše od svega?
Snijeg.
Snijeg?
Da, lijep je. Tih. Kad sniježi, stane cijeli svijet. Kao da ga prekrije neka velika plahta od bijelog praha... Meni je to sjajno. Čarobno, razumijete? A vi? Što vi najviše volite?
Vas. Barem mislim da najviše volim vas.”
― Valérie Perrin, Fresh Water for Flowers

“Nigdy nie może się nadziwić, jak cichy jest ś�Ծ���, zanim się stopi.”
― Erin Morgenstern, The Starless Sea

“W ciągu dziesięciu lat, które upłynęły od chwili, gdy zaczęliśmy badać ���dz���ł���� ludzkiego ciała w naszym ośrodku, wykonywaliśmy dziesiątki analiz i eksperymentów dotyczących w większości różnych zmiennych, które wpływają na tempo ���dz���ł����u. Widzieliśmy ciała, które trwały w niemal nienaruszonym stanie przez całą zimę i znaczną część wiosny, a wraz z nadejściem gorącego lata w ciągu dwóch tygodni zamieniały się w szkielety. Porównywaliśmy ciała ułożone w cieniu z tymi, które leżały na słońcu, i przekonaliśmy się, że te ostatnie ulegają zwykle mumifikacji, ich ����ó���� staje się twarda jak łyko i stanowi nieprzebytą zaporę dla czerwi. Porównywaliśmy ciała leżące na powierzchni ziemi z tymi, które zostały zakopane w grobach, zarówno płytkich, jak i głębokich; ciała pogrzebane głęboko ���dz���ł����ały się nawet osiem razy dłużej niż ciała ułożone na powierzchni. Porównywaliśmy ciała grube z chudymi �� grube zamieniały się w szkielety znacznie szybciej, bo ich tkanka stanowiła pożywienie dla olbrzymich armii robactwa. Podczas jednego z ostatnich eksperymentów badaliśmy codziennie utratę wagi różnych ciał i w przypadku jednego z nich, wyjątkowo grubego, zanotowaliśmy ubytek aż osiemnastu kilogramów w ciągu doby �� jestem pewien, że żadna z modnych teraz diet nawet nie zbliży się do tego rekordu.”
― Bill Bass, Jon Jefferson

“Ništa ne miriše na život kao jesen. Bar meni. Nekako je realna. Ne laže da tek postaješ dok već godinama, pa i desetljećima, traješ. Proljeće već zna zavarati. Osjetiš da se tek budiš, kao što se budi sve oko tebe, i pomisliš da si na početku sebe. A nisi. I zima zna obmanuti. Kao, sve si namirila, zasluženo se smirila, i sad je tvoje samo da traješ prkoseći i najmanjem dahu topline koja te topi. Ljeto se lagahno (raz)odjene uzimajući sebi za pravo da mu se pripiše moranje otkrivanja svega što inače zovemo intimom, pa se insan polakomi za tom lahkoćom i podrazumijevanjem, kao da nije sebe �� svoju vlastitu kožu �� izložio vrelini da je prži. Kao�� kao da kože ima unedogled. Kao da joj ne može ništa biti. Kao da je nepotrošni materijal. A nije.

Jesen. Malo priča, malo šu(š)ti. Nešto rodi, nešto struhne. Samo što osmijehom Sunca umije obraze, eto ti suza iz oblaka „niodakle��. Ž�����dz�.”
― Ammara Šabić

“tvoj topli vrat
je moj topli dom
i ova pesma
u nju ću se sakriti
dok ne prođe zima”
― Vitomirka Trebovac, Sve drveće sva deca i svi bicikli u meni

“Ne volim zimu, rekla je, pratićeš me na ����DZ���ć��.”
― Muharem Bazdulj, April na Vlašiću